Dat heb ik vandaag gedaan. M’n borsten laten checken. Gezien de situatie met mijn mama wilde ik toch echt wel even weten of bij mij alles nog OK is of dat er zich daar ook iets aan zou kunnen dienen…
Om 9.00h had ik de afspraak. Optijdmens als ik ben, was ik er om 10 voor 9. Even een vragenlijstje invullen (nee ik ben niet zwanger (godsonmogelijk), ja er is een geval van borstkanker in mijn familie… (snik), nee ik heb geen eerdere memmengrafiën (dank voor het prachtwoord, meneer Dokter!) gehad, ja dit is puur preventief). En toen kwam het verbazingwekkende: om 5 VOOR 9 werd ik al opgeroepen!! Ik was er bijna verbouwereerd van.
In de kabine mocht ik alles boven de gordel ontbloten en toen begon een korte borstenpletprocedure. Wat een raar ding is
dat, die mammografeermachine. Een zwarte plaat waar je je borst op legt, een soort plexiglas box erboven. De dame ‘hielp’ vakkundig mijn rechterborst in de juiste positie te drukken. Toen alles goed lag kwamen zwarte plaat en plexiglasbox duidelijk nader tot elkaar. Heel erg nader. Met mijn borst ertussen.  In totaal 4 opnames: horizontaal geplet, verticaal geplet, links en rechts. Ach. Het is te doen: er zijn ergere dingen.
Toen volgde nog de sonografie. Nog steeds in enkel zwarte broek en laarzen (whoeiiii sexy) mocht ik mij neervlijen op de behandelbank. Dokter E. moest eerst nog een telefoongesprek afhandelen dus ik oefende mij maar weer eens  in het blootborstig plafondstaren. Dat kan ik inmiddels redelijk goed. Ineens was meneer klaar en greep wat onverwacht de fles met scansmurrie om mijn beide borsten even flink in te spuiten. Ik schrok toch een beetje, griebels wat is dat spulletje koud! Splattt, splattt en je bent nat. Even met de ultrasoundkop eroverheen jassen en klaar. De foto’s van de memmengrafie werden nog kort maar minitieus bestudeerd op de computer terwijl ik met een hoop doekjes mijn borsten weer mocht ontslijmen.
“Alles is in orde, mevrouw.”
Wat een mooi zinnetje. (En hij zei mevrouw tegen mij!)
En ineens zo niet vanzelfsprekend meer…
Alles is in orde…
Nu mijn mam nog weer gezond maken a.u.b. en dan is de wereld pas echt weer in orde.
Ik ben daadwerkelijk heel blij dat dit soort onderzoeken er zijn.
Net als bij uitstrijkjes (en darmonderzoeken, for that matter, die heb ik ook al meermaals gehad vanwege mijn vader, die op relatief ‘jonge’ leeftijd darmkanker kreeg…) denk ik: “het is niet mijn lievelingsbezigheid maar ik ben blij dat het mogelijk is.” Ik weet nu dat alles met heel hoge waarschijnlijkheid allemaal OK is bij mij. En als dat niet zo was geweest, was het in ieder geval  in een vroeg stadium ontdekt.
Lang leve de borstenpletterij.
Over een jaar ga ik weer.