Emotioneel heen en weer geslingerd loop ik op automatische piloot een beetje te functioneren. Zo voelt ’t althans. Ik functioneer maar ik besef ’t niet eens echt. Ik doe wat ik moet doen, ook al is het – so very unlike me – allemaal op ’t laatste nippertje. Ik wil daar zijn maar ben hier. Ik heb een deadline die ik weer ‘ns nét ga halen. Elke maand opnieuw. Ik stuur wat post waarvan het ene sneller aankomt dan ik gedacht had (thankgod) en het andere helemaal niet aankomt en verdwenen is in het zwarte gat der verstuurderij (shitterdeshit).
Ik kijk een beetje in het rond terwijl in de balkenbrij die zich ‘mijn hersens’ noemt continu een lijst ronddendert van alle dingen die ik nog moet doen. Ondertussen drinken we koffie bij schoonmoeders waar ik partout boven mijn kop zwarte, bittere bocht in slaap donder en springt er een landgenoot met donderend geweld even van 39 kilometer hoogte uit een metalen blikje. Ik typ wat woorden neer en bedenk dat ik eigenlijk alleen maar zit te wachten op het eerstvolgende echt belangrijke. De rest is nevenzaak maar mijn bestaan hangt aan elkaar van de nevenzaken…
Het leven dendert met een noodvaart langs me heen en ik sta erbij en kijk ernaar. Net even mijn agenda voor komende week bewonderd. Vergaderingen, sport, werk, deadlines, therapiesessies van de kinderen, drummen en vooral dat eerstvolgende echt belangrijke, aankomende dinsdag. En laat dat nou iets zijn waar ik zelf niets voor hoef te doen, waar ik niks voor kán doen. Just sit and wait. En daar ben ik gruwelijk slecht in.
Ik krijg zoveel liefde op dit moment en daar ben ik zo enorm blij mee. Ik merk dat mensen echt om me geven en dat is een geweldig goed en fijn gevoel. Ik merk dat de juiste dingen goed gaan ondanks alles wat er zo ontzettend fout gaat. De essentie klopt en vertrouwen is alles. Ik vertrouw. In al mijn moeheid vertrouw ik erop dat alles goed komt. In mij, om mij, met jou.
De moeheid overheerst, de matheid wint. Het lachen en ja, zelfs het zingen is een opgave geworden. Ik zing niet meer, niet eens onder de douche. Dat baart me wel wat zorgen. Maar ik vertrouw. Ik vertrouw erop dat ik in de toekomst weer zal willen zingen. Me zal hervinden.
Tot die tijd ben ik als Felix Baumgartner en dwarrel nog mínstens negentig seconden lang zorgwekkend, angstaanjagend en ongecontroleerd rond.
Tot die tijd val ik met een duizelingwekkende snelheid, tot ik weer de macht over mijn eigen lichaam vind.
Tot die tijd dendert en dondert het allemaal door.