Een frequente gedachtengang van mij.
“Wat ben je éigenlijk toch een….”
Komt puur door de regelmatig vaute inschattingen van mezelf.
Ik kan niet zeggen dat mijn mensenkennis nou zo geweldig goed is.
Ik vind bijna iedereen aardig, ik vind veel mensen ontzettend lief.
Van een heel stel daarvan hou ik zelfs met heel mijn hart.
En zij van mij, da’s wit achter zwart 😀
Maar soms kom ik er dus na een tijdje achter.
Vallen de oogkleppen af en zie ik weer scherp.
En dan komt die gedachte dus.
Maar gelijk daarna volgt: “Ik stomme trien, wéér niet gezien.”
Ik heb een roze bril op sterkte nodig.
Het liefst multifocaal.
Eikol…
Genezen.