“een uur aan de telefoon gehangen, nog zere kaken van het lachen”
“binnenkort weer even bijkletsen, ik bel je!!”
“ik denk dat wij u in dit project van dienst kunnen zijn, bladiebladiebla…”
Ik heb iets raars geloof ik.
En toch hè, tóch geloof ik dat ik hier absoluut niet alleen in ben…
Ik heb een telefoneerafkeer. Bel-angst. Ik trutteBel…
Vroeger (lees: een paar decennia geleden) was het helemaal erg. Ik kreeg al maagpijn als ik de dokter(sassistente) moest bellen voor een afspraak omdat ik dan eerst uit moest leggen waarom ’t ging. Of een potentiële klant bellen, vreselijk.  Ik schreef alles wat ik wou cq. moest zeggen minitieus op zodat ik in m’n zenuwen niks zou vergeten. Een bijna-to-be-vriendje opbellen om iets af te spreken? Godsonmogelijk. Uuuuuuuuren heb ik bij die rottelefoon gezeten, ja zelfs zo nu en dan die hoorn in de bevende hand gehad en m’n vingers over de vierkante toetsen laten zweven (ja, zo waren onze telefoons nog in die tijd. Met een hoorn en dikke vierkante druktoetsen). Toen er iets goed mis was op school m.b.t. de klas van zoon, ben ik niet in de telefoon geklommen, ik ben gelijk naar school gereden en heb daar al m’n emoties en misnoegen eruit gegooid. Aan de telefoon kán ik dat gewoon niet…
Ik ben gemaakt voor dit tijdperk. Ik ben gék op mijn telefoon, alleen niet op het telefoneren zelf. Ik mail, sms, whatsapp, chat, twitter, facebook. M.a.w. ik schríjf gewoon liever. Het probleem is namelijk, dat ik in een telefoongesprek niet visueel in kan spelen op m’n gesprekspartner, ik kan niet zien of voelen hoe diegene op dat moment tikt, ik kan niet inschatten wat die persoon denkt. Ik ben van de lichaamstaal. Ik kan mijn gesprekspartner niet zien maar moet wel direct reageren op wat hij/zij zegt. En nee, skype of videotelefonie vind ik ook weer drie keer niks want dan nog zie je elkaar maar op een klein schermpje waar ik niet veel mee kan en kan diegene mij ook nog eens zien in mijn privésituatie (met krulspelden in, een kudde ongeschminkte pukkels in m’n gezicht en fryske terpen onder m’n ogen, bij wijze van spreken…).
Bovendien ben ik ergens altijd bang om vreselijk ongelegen te bellen. Zo belde ik laatst de arts van zoon (vanwege ADHD-medicatie). Ik vroeg meteen “stoor ik?” en nog voordat ik “…want dan bel ik graag op een ander tijdstip terug” kon zeggen, schalde mevrouw al een hard “JA!” in de telefoon. Nou, geloof maar dat m’n hart dan even een slagje overslaat. Yikes… Ik wil niemand dwingen om tijd voor mij te maken. Geschreven boodschappen zijn leesbaar wanneer het de ontvanger past. En antwoorden kan die persoon dan ook wanneer ’t uitkomt. Ideaal.
Bij het geschrevene kan ik iemand anders weliswaar ook niet zien of inschatten, maar dan heb ik, door dat wat en vooral hóe de ander schrijft, een betere indruk van de persoon zelf én ik kan beter nadenken over datgene wat ik wil zeggen en hóe ik het wil zeggen. Ik prefereer dus óf ’totally live’-gesprekken óf het geschreven woord. Eén van de twee. Maar het door een draadje (of door kilometerslange luchtstukken, for that matter) kleppen zal nooit een hobby van me worden.
Het ergst heb ik ’t met mensen die ik niet (goed) ken, diegenen weten niet hoe ik ben en vooral: ik weet niet hoe die ander is. Maar ook bellen met vriendinnen doe ik op de één of andere manier niet zo heel erg graag (alhoewel ik het dan ook écht WEL leuk vind om ze te spreken!!). Als ik ze dan eenmaal aan de telefoon heb, kan ik urenlang kletsen, dat dan wel weer. Maar ik zal zelden de initiatiefsneemster tot “eens even bellen” zijn. Ergens langs  cq. op bezoek gaan vind ik dan weer helemaal niet eng. Ook niet als het bij onbekenden is. Ik heb duidelijk géén deurBel-angst. Maar voor goede conversatie heb ik de mens in levende lijve nodig, met een lijf en niet enkel en alleen met een stem…
Ik heb inmiddels, na zo’n 40 pratende jaren (het eerste jaar liet mijn duidelijkheid, voor zover ik weet, nog te wensen over), wel redelijk goed geleerd, hiermee om te gaan. Ik heb een jaar lang in een “Großraumbüro” in Zwitserland gewerkt, zo’n kantoor waar je met z’n vijftigen in dezelfde ruimte zit, gescheiden door van die klapwandjes. En daar heb ik véél moeten telefoneren, en dan ook nog uitsluitend in het duits, steenkolenfrans of engels. Wat een kriem in ’t begin, maar uiteindelijk raak je toch een beetje immuun voor meeluisterende collega’s. Wat mot dat mot, jammer dan. Maar fijn is anders. Ook met familie en goede vrienden bel ik inmiddels zonder enige terughoudendheid (ja echt, lieverds), maar het liefst toch wel met de nodige privacy (die ik o.h.a. zelden heb in deze huishouding…). En voor alle overige nodige, zakelijke, organisatorische telefoontjes heb ik nog steeds mijn ‘briefjes’ waar op staat wat ik moet zeggen en vooral niet moet vergeten. Erg eigenlijk. Ach, iedere gek z’n gebrek.
Dus mocht u zich afvragen waarom ik zelden tot nooit bel: it’s NOT you! It’s just not me…
Ik typ je de boel liever. Capice?