Tien jaar.
Eén decennium.
Een tweede lustrum.
Eind februari 2002 kwamen we erachter. We lagen bij 25°C (!!!) in de zon te suffen op ons terras, ik in de hangmat, je pa op een stretcher. Out of the blue voelde ik een plotselinge drang om een zwangerschapstest (die ik natuurlijk al langggg in huis had) te doen. “Eeeeeven naar de WC hoor”. Om een dikke vette dubbele streep te halen. Whááááhhhh!!!
Whááááhhhh hoorden we ook midden in de diepdonkere nacht op 24 oktober van dat jaar. Het duurde even voordat-ie kwam maar uiteindelijk kwam-ie. Die Whááááhhhh. Van jou. Het ging niet helemaal goed omdat je de verkeerde kant op lag te staren (sterrenkijkers noemen ze dat) maar afgezien van een megadeuk rondom je hoofd geen verdere gevolgen. De deuk was na een week of 3 ook weg. En daar was je. Mijn knuffie…
Knuffie is nu een knul geworden. En wat voor één. Een doorzetter. Een lieverd. Een bovenmatig intelligent jongetje. Je hebt ’t niet makkelijk, ik heb er al veel over geschreven. Zwaar dyslectisch, een fikse vorm van ADHD, een geheugenopslagstoornis, dysgrammatisme, hypermobiliteit. Je hebt ’t allemaal. En nóg boks je je er doorheen, blijf je ambitieus, zuig je kennis in je op. Wat jij allemaal weet, waar jij allemaal over nadenkt, wat jij allemaal uitvindt, daar kan menig volwassene jaloers op zijn. Maar je piekert ook veel… Over kerncentrales in Japan en over die ene heel dichtbij. Over het milieu en wat daar allemaal schadelijk voor is. Over energiespaarlampen die schadelijk zijn voor je gezondheid. Over of de kip op je bord wel een fijn en goed leven heeft gehad. Over hoe we water kunnen besparen. Over waarom uitgerekend jij nou zo dyslectisch bent. Over computers en het internet. Je raakt niet uitgevraagd, nog lang niet.
Met je tien jaar ben je nog steeds zo heerlijk ‘kind’. Waar je vroegrijpe klasgenootjes bezig zijn met hun  ‘coolness’, met ‘rumhängen’ en ‘meisjes’, ben jij druk in de weer met je kapla en je playmobil, je technisch lego en scouting, met buiten spelen en tekenen. Wat je aan hebt, interesseert je voor geen meter, alleen maak je je heel af en toe met gel een kuif of hanenkam in je haar (goh, je lijkt op je moeder, die had vroeger ook al zulke neigingen…). Maar haar moet voorál kort geschoren zijn vanwege je panisch angst om luizen te krijgen. Hulpvaardig en sociaal ben je ook, maar die eigenschappen behoren helaas ook niet tot de categorie “cool” zodat je met verjaardagsuitnodigingen nog wel ‘ns buiten de boot valt. Who cares, lieverd. Jij bent zoveel beter…
Ik heb een prachtzoon. Een bijzondere knul die morgen tien jaar wordt. En zich nu in bed ligt te verkneukelen op z’n verjaardag. Morgen vast een uur te vroeg wakker.
Ik heb een prachtzoon. Een heerlijk jong dat goed nadenkt over de belangrijke dingen. Eentje die er echt wel komt, ook al mag dat dan misschien iets langer duren.
Ik heb een prachtzoon. Een prettig gestoorde, creatieve doorzetter en ik ben trots op hem. Trotser kan geen mens zijn. Echt niet.
Morgen vieren we jou.
Weet dat ik zielsveel van je hou.
Knuffie.