Wat een dag. En hij is alweer voorbij. Mijn verjaardag in Nederland. Voor het eerst in 16 of 17 jaar (ik weet ’t niet meer precies…). In ieder geval eeuwig lang geleden dat ik het op nederlandse bodem vierde. Een megamix van toen en nu.
Een verjaardagsontbijt met m’n lieve pap en mam, met lekkere dingen én sublieme kadootjes op mijn ontbijtbordje. Net zoals vroeger, alleen nu met twee rondspringende kinderen en een man erbij. Mijn grootste rijkdom.
Zoveel felicitaties op facebook en twitter en whatsapp dat ik er echt helemaal flabbergasted van was. Dank jullie wel allemaal, wat een warm bad!!!
Sweet Christie die zomaar langs komt. Voor mij. Met een prachtig boekje met de mooiste zinnen, foto’s en spreuken erin én een verjaardagsmandala die nu daadwerkelijk af is 😉 Love you heaps, prachtig mens dat je bent!!
Mijn oh zo dierbare grote zus die me verwent met allerlei heerlijks, van cake-lollipops tot scrubcrème. M’n lieve nichtjes die met de kinderen ronddollen en lol hebben. Zou zó veel vaker zo moeten zijn.
Mijn peetoom en -tante die spontaan langs komen en gezellig meevieren want zo vaak komt ’t niet voor dat ik mijn verjaardag in Nederland vier. Zulke fijne mensen.
Liefste Heidy die zomaar ineens voor de deur staat, jij gek mens 😀 Jij bent één groot kado, weet je dat? <3
En nu, nu is het twee november. Alweer een dik half uur. En ik ben klaar met verjaardag vieren. Iedereen is nu naar bed en ik zit hier achter mijn laptop, met het laatste glas wijn uit de fles. Ik. In m’n uppie. Luister naar de nederlandse radio met een Nije Dei en andere oerhollandse songs, maar ook met Jim Diamond en z’n “Should’ve known better” – puur jeugdsentiment. Ik word oud… En ik geniet van de rust. Mam zei daarstraks nog: “je gaat vást nog wel een blogje typen”. En ik ontkende natuurlijk in alle toonaarden: “nee zeg, nu niet meer, kom nou…” – maar kon het toch niet laten. Vandaag was een dag met een gouden randje. Een dag vol liefde. Een dag vol miezerregen, maar ook zó vol warmte…
Ik ben een rijk mens.
Niet meer jarig.
En ook nog lang niet jarig.
Maar ik hoop, dat als ik straks weer ‘ns een keer jarig ben, ik jullie allemaal nog bij me en om mij heen heb.
Mijn wereld is mij lief.
Mijn wereld, dat zijn jullie.
Allemaal.
Kus.