Om maar gelijk met de deur in huis te vallen:
YESSS!!! WE DID IT!!!
We hebben een thuisreis zonder enige noemenswaardige ellende gehad!!! Negen uur auto zonder files, zonder kotserij, zonder gezeik, zonder brullende kinderen, zonder auto-gezeur, zonder ruzie. Hoe is het mógelijk, zult u zich afvragen. Nou, dat doe ik ook. Ik weet ’t niet. Het is gewoon gelukt. We moesten het door de stortregen (die we wel hadden) weliswaar weer de hele reis zonder Tacho (kilometerteller) stellen, maar daar hebben we naveltje (onze Garmin-navigatie mét snelheidsindicator) voor, dus we wisten wel zo ongeveer hoe snel we reden.
Auwdie had deze week heerlijk vakantie gevierd in de warme garage van m’n ouders. Bij ’t starten voor de thuisreis had-ie dan ook helemaal níets te melden. We waren stomverbaasd. Het beessie wordt duidelijk oud: kou en nattigheid is niet goed voor z’n gewrichten en contactjes, warmte en een droog onderkomen doen daarentegen wonderen. Voor de terugreis had ik even tacheles met ‘m gesproken, dat ’t nu afgelopen moest zijn met dat gemekker en die flauwekul. Blijkbaar werkte het gehoorapparaat van Oudi dit keer goed want alles werkte vlekkeloos (afgezien van de Tacho). Herr Audi liet zijn olievlekken braaf in de kelder van m’n ouders liggen en reed zonder mokken naar huis.
McDonalds was nog wel even een verplicht nummertje onderweg en nu hebben we zelfs vier van die geweldige plastic Robot Bugs á là “speelgoed van het jaar” (hoe bedenken ze het…)  in huis, maar de capuccino van de McCafé is wel lekker. Dus.
Thuis wachtten de Katzi’s (die overigens nu Kitty en Koschka heten) gezamenlijk op ons en waren niet meer van schoot te meppen.
Het was een mooie, goede, fijne en oh-zo-nodige week thuis, bij pap en mam. Ik heb gezien hoe mams opgefleurd is in deze week, hoe goed het – ondanks dat het toch echt nog wel een hoop tijd nodig zal hebben – nu al gaat en ik ben met een gerust hart weer naar huis gereden. Heel veel geknuffeld, gepraat, gekaart, gelachen, verjaardagen gevierd en gewoon lekker bij elkaar gezeten. Ik ben in die hele week niet verder gekomen dan de plaatselijke AH (oh ja, toch wel: één keer met de kinderen en mam naar de speeltuin 10km verderop).
Een thuisweek.
En heel erg essentiële week.
Wat heb ik dit nodig gehad.
Nu kunnen we allemaal weer vooruit blikken.
Verder.
Door.
Bergop.
En hoe.