Dinsdagavond. Championsleague-avond. Ik snap er letterlijk de ballen van. Wie speelt nu waarvoor? UEFA-cup, Championsleague, de 28e Divisie, Huppeltrut-Liga, allemaal één pot nat. WK’s en EK’s, dáár kan ik wat mee. Dan weet ik tenminste nog om welke koek ’t gaat. Maar de rest is voor mij enkel een hoop groen met kans op mooie benen.
Ik snap voetbal als sport op zich wel hoor. Ik zal wel moeten. Ik ben ‘officieel’ trainster bij de voetbalvereniging, inclusief gesponsord voetbalpakkie. Maar on the other hand, ik train de allerállerkleinsten: van 4 t/m 6 jaar, samen met nog 3 andere dames. Da’s gewoon leuk en vooral heel erg lollig. Van voetbal kun je niet echt spreken, hooguit het laatste kwartier chaosvoetbal met drie teams, drie doelen en (minstens) drie ballen in één veldje van 20 bij 20 meter. En een lol dat we hebben (ja, WE, wij ouwetjes doen o.h.a. gewoon lekker mee, dat kwartiertje). Doeltrappen mogen ze natuurlijk ook, onze bambini’s, waarbij wij dan in ’t doel staan en ze vreselijk hun best doen om vooral ONS te raken i.p.v. iets suffigs als een doelpunt te maken. Lou in d’r waffel schieten, dát is pas écht leuk voetbal.
Juventus tegen Chelsea daarentegen (momenteel op de beeldbuis) is een nogal Asamoa-geconcentreerd gehobbel. Veel ogen-en-neus-wrijvende Chelsea-spelers. Ze hebben niet voor niks blauwe tenuetjes aan, dan vallen de blauwe plekken niet zo op. En ’t past mooi bij de gele kaarten. Dat ook.  Ik blijf ’t een saai iets vinden om naar te kijken. Tenzij Nederland voor ’t WK/EK speelt. Of Oostenrijk (whaaaaaaaaaaaaaahahahahah geintje).
Laat ze maar lekker vobbele, die mennekes.
Als ze maar wel hun benen fatsoenlijk ontharen.