Zaterdag had ik weer eens een reünie. Nu ben ik niet geheel onervaren in het reüniseren (van de middelbare school had ik ook al eens een reünie in 2005 en dat was absoluut meer dan enkel interessant en leuk) maar spannend blijft zoiets wel.
Dit keer was het een reünie van de World Jamboree, van het contingent van ca. 50 mensen waarmee we vijfentwintig jaar geleden naar Australië zijn geweest. De meesten daarvan heb ik in de eerste jaren daarna nog wel eens gezien maar al met al is ook dat toch alweer een krap kwart eeuw geleden. Ik vond het in ieder geval een blitzbezoek aan Nederland waard: hier wilde en moest ik bij zijn…
‘s-Middags kort voor tweeën. Toch wat onwennig loop ik met mijn bagage om het clubhuis heen. Gelukkig loopt Gert met me mee om me ook daadwerkelijk naar behoren aan de volgende partij te overhandigen. Als beloning krijgt hij gelijk een bak koffie terwijl ik de eerste mensen in de armen val. Wat is het heerlijk om die mensen van toen, die mensen waarmee je zoveel mee hebt gemaakt, zo maar ineens weer te zien. Ik neem afscheid van Gert (thanXXX voor alles, dear!!) en voel me eigenlijk gelijk thuis.
Gek is dat.
Nee. Fout.
FIJN is dat.
Er hangen overal toen-en-nu foto’s van alle deelnemers dus die ga ik eerst maar eens even bestuderen in de hoop dat ik straks toch nog wat mensen “spontaan” kan herkennen. Langzaam stromen er steeds meer oud-scouts  binnen. En elk van hen kijkt eerst licht grijnzend rond. “Ik ben het hoor! Herken je me niet meer?” Ehh… Shit. Nou nee… Een kwart eeuw gaat je niet in je kouwe kleren zitten en na twee zwangerschappen mis je toch minstens de helft van je hersencellen, dus toe, help effe? Ik ben ook heel erg slecht met namen trouwens. Gezichten onthoud ik wel, maar namen…
En dan begint het grote gekakel.
“Jemig wat ben JIJ veranderd…”
“Wat een boom van een kerel kan er uit zo’n klein opdondertje groeien…”
“Jij bent ook werkelijk helemaal NIETS veranderd hè, hoe doe je dat?”
“Wat doe jij nu dan?”
“Weet jij wat er destijds met A gebeurd is?”
“X komt niet want die zit in Ethiopië. En Y is op een conferentie in New York.”
“Ohhh jij bent er ook, wat LEUK!!!”
“Z heeft haar enkel gebroken, die ligt in het ziekenhuis :-(”
“Weet jij wat van B?”
“Wat ontzettend leuk om jou weer te zien!!”
“Hoeveel kinderen heb jij? Hoe oud?”
“Weet je nog van C, die toen dit-en-dat deed?”
De akoestiek van het clubhuiszaaltje draagt ook bij tot het weergalmen van de gesprekken, niet alleen in mijn hoofd. En ik geniet ervan. De perfect geregelde barbeque zorgt letterlijk voor dikke lucht maar het geavanceerde rookmeldersysteem schijnt het allemaal wel best te vinden. Ook prima. De organisatie was echt helemaal tiptop (Dankjewel Petra, je bent een kanjer!!! En je snurkt toch wel trouwens (heheheh), of lag dat aan de alcohol ;-P) en ik ben zo blij dat ik gegaan ben!! Ook leuk om te merken dat je, ondanks die decennia, toch nog een duidelijke klik met bepaalde mensen hebt. Alsof de tijd stil is blijven staan. Het geeft me zo’n goed gevoel. Ik ben nu nog steeds kapot van vier nachten niet of in ieder geval véél te weinig slapen maar het was het helemaal waard.
Ah toe, laten we het tot de volgende keer niet weer een kwart eeuw duren?