Gisterochtend dacht ik nog: “ja ja, dit wordt vast wel weer wat vandaag.” De auto volgestouwd, de DVD-speler geïnstalleerd, de tas met vreetspul voorin tussen de benen. Ignition. Hoera, hij start! Helaas de achterruitenwisser ook, hoewel die niet eens aan stond. Da’s raar. Het ding bleef maar wieberen dus in no-time had de ruitenwisser een nieuwe rustplek op de werkbank gevonden. Eraf gesloopt en hoppaaa, gáán met ons ouwe huppeltrutje.
Navigatie nog even in de sigarettenaansteker en weg. Verhip, de asbak (waar dat aanstekerstopcontact in zit) wil niet meer open. Met geen stok. Dan maar met een schroevendraaier. Asbak open gebikt, naveltje’s stekker erin gepropt. Ook klaar. Zitten we allemaal? Doet alles het? 3 – 2 – 1 – Lift off.
Op de autobaan nog even geluisterd naar een ietwat raar, schrapend motorgeluid maar aangezien Auwdi verder goed reed, hebben we daar maar geen aandacht meer aan besteed. Ik verwachtte na al deze startperikelen natuurlijk wél weer een hoogstinteressante, blogwaardige reis.
Misverwacht.
Geen files.
Geen haperende auto.
Geen kotsend kind 1.
Geen hagelsneeuwslagregen.
Geen defecte DVD-speler.
Geen 293 Baustellen (maximaal een stuk of 5).
Geen omwegen.
Geen rareroutekiezend naveltje.
Geen vertraging.
Geen kotsend kind 2.
Geen ruzie.
Niks!
Ongelooflijk…