Zu Hause.
Te huis dus?
Het is thuis, maar ik moet nog even wennen… na een week onder de vleugels van m’n ouders zit ik na een dagje incidentloos autobahncruisen met onze Auwdi dan toch weer in terug de Heimat. Een deel van de troep inclusief het kapitaal aan hollandse kaas en stroopwafels is zelfs alweer opgeruimd, een ander en groter deel nog niet en ligt her en der verstrooid in de gang en de kamer. Ik heb er geen zin meer in. Het is redelijk koud hier binnen, ik schat rond de 19 graden en ik heb nog maar even een extra vest aan getrokken. En nog heb ik het koud… Tranen bij het wegrijden. Steeds verder weg van mijn lieve ouders die staan uit te zwaaien. Verder weg ook van mijn topwief van een grote zus. Van mijn andere lieverds en vrienden in Nederland die ik dit keer niet eens gezien heb. Het viel simpelweg niet meer in te plannen maar ik hoop bij m’n volgende nederlandbezoek toch wel weer wat meer mensen te zien. Ik mis ze. Allemaal. En toch ben ik thuis. Te huis. Mijn hoofd bromt nog steeds van het onverwachte doorzakken van gisteravond. Roze champagne en whisky, een interessante combinatie. Ik gaap me scheel, zit te rillen. Duidelijke tekenen. Slapen. In mijn eigen bed. Hopelijk voel ik me morgen weer thuis in mijn tehuis…