Woorden
Eigenlijk is ’t maf. Ik produceer hier dingen waarvan je zou kunnen gaan denken dat ik een borderliner ben. De ene dag ben ik überhappy, de andere diepdepressief. Zo lijkt ’t althans. Dat kunnen woorden doen. Platte tekst. Ik heb een off-day, ben sjaggie en verdrietig en melancholisch, heb even nergens zin in en blijf wat stilletjes onzin produceren. Ik zit met dingen waar ik zelf uit moet komen of zelf wat aan moet doen. Ik schrijf een blog en dat lijkt dan al gauw op een persoonlijke wereldondergang. Zou je me op straat tegen komen en vragen hoe ’t gaat, zou ik zeggen: “och… gaat wel hoor.” Vraag je door, krijg je een paar dingen van die berg hommeles die ik gisteren opsomde maar ook lang niet alles, vermoed ik.
Zaterdag was een heel mooie dag, ik heb bewust genoten van een heel aantal dingen en dat gedaan waar ik zin in had. In je achterhoofd spoken wel al de dingen rond die je bezig houden en verdrietig maken maar ze worden toch heel even zachtjes wat op de achtergrond gedrukt. Gisteren was het andersom. Alles drong zich op de voorgrond, niks meer om blij van te worden. Zo leek het. En dat weerspiegel ik. Vanochtend had ik een ochtendhumeur maatje kilimanjaro. Dat werd in de loop van de ochtend wel beter, er kwam weer wat humor tot leven. Tot vanmiddag. Weer een noodlottig bericht. Verdriet, angst, schrik bij één van mijn allerliefste vriendinnen. Dat hakt er dan weer in. Lieverd, ik denk aan jullie. De hele tijd. Heel, heel onnoemelijk veel sterkte. Ik duim me suf. Moet goed komen. Moet gewoon. Hearts will mend… literally. <3
En toch. Toch zijn het maar woorden… Woorden op één of ander display (ik ga er maar even van uit dat niemand mijn blogs gaat zitten uitprinten. Dat zou wel heel erg veel eer zijn…) Er zit zó veel meer achter. Gevoel. Hoop. Liefde Wanhoop. Medeleven. Woorden zijn heel fijne dingen. Maar soms zeggen ze veel te veel, staan ze bol van iets wat in werkelijkheid helemaal niet zo prominent is. En soms zeggen ze juist zo weinig dat een ander er zelf van alles in gaat lezen. Of ontbreken ze compleet en is juist die stilte oorverdovend en maakt dat je intens verdrietig.
Ik wou dat woorden voelbaar waren.
Gevoeld zoals ze waren bedoeld.
Geïnterpreteerd zoals beweerd.
Meer dan enkel die korte sensatie in je oor of dat beeld op je netvlies.
Ik wou dat ik er zoveel meer in kon leggen dan nu het geval is.
Altijd maar “komt goed” mompelen schiet ergens ook niet op…
6 gedachten over “Woorden”
Ik begrijp je gevoel. Denk ik. Gevoelens komen en gaan. Je schrijft er over en op het moment dat een ander het leest is het ergste misschien alweer wegge-ebt. Maar die ander gaat zich zorgen maken. En vraagt zich af of het wel goed met je gaat. Enzovoorts.
Ik heb nu al een paar blogs geschreven die heel veel stof hebben doen opwaaien.
Niet alleen bij op het internet (je begrijpt wat ik bedoel), maar ook thuis.
Ik word er zo langzamerhand doodmoe van dat iedereen die mij kent meeleest. Dat klinkt heel negatief, maar ik voel mij er door geblokkeerd in mijn schrijven. Alsof ik nu stil sta in mijn ‘schrijfontwikkeling’. Want er zijn dingen waar ik ook wel eens over wil schrijven, maar dat dan niet doe, want wat moet iedereen er wel niet van denken? Of hoe ga ik dát nu weer uitleggen?
#datdus
Juustem. Dat dus. Dat ook. Aan de ene kant zou ’t fijn zijn om compleet anoniem te schrijven. Dat doe ik ergens anders al een beetje (;-P) maar een compleet nieuw blog beginnen met enkel (een paar) nieuwe lezers die me nog niet echt kennen, dat is soms wel heel verleidelijk… Maar ik bedoel hiermee ook dat ik soms dingen heel anders, veel intensiever of juist ook minder intensief bedoel dan dat ik het opschrijf. Of het klinkt gewoon anders dan ik eigenlijk bedoel. Of je verwacht van iemand anders bepaalde woorden of reacties die dan onverwacht helemaal niet komen en dan blijft ’t stil… Nou ja. Dat dus.Ik moet dat omgaan met woorden toch nog beter leren, da’s een ding wat zeker is…
Vooral dat wat je schrijft over het verwachten van reacties van anderen. En die blijven dan uit, of zijn totaal anders dan je had gedacht doordat ze je woorden verkeerd uitleggen.
Het blijft moeilijk, de juiste woorden vinden die omschrijven wat je bedoelt. Soms zijn die er gewoon niet. Of ze benaderen bijna wat je wilt zeggen…maar toch niet helemaal.
En leg het dan maar weer uit wanneer de ander je verkeerd begrijpt.
(dit gaat volgens mij meer over mijzelf dan over jou hihi)
*zucht*
Hi Nanda en Lou,
Eigenlijk hebben jullie nog een extra blog nodig voor jezelf. Daar schrijf je precies op wat je wilt schrijven. Als je wilt kun je dat dan later nog op je gewone blog zetten. Er gaat een heilzame werking uit van het schrijven op zich én er gaat een (soms heilzame) werking uit van reacties. Ik denk dat je soms dit en soms dat nodig hebt en soms allebei.
Ik blog bewust anders, persoonlijke verhalen activiteiten maar niet over mijn gevoelswereld en binnenkant. Die wil ik niet op het www hebben.
Omdat jullie blogs vaak over de binnenkant gaan krijg je ook weer heel andere reacties omdat je nu eenmaal niet van tevoren kunt zeggen hoe de binnenkant van jullie lezers reageert.
groetjes,
Dorothé
Ik heb al een extra blog voor mezelf 😉 maar ik denk dat ik er nog eentje bij ga doen. Het klopt dat wij behoorlijk veel gevoelswereld in onze blogs stoppen. Ik althans wel. Voor mij maakt dat mijn blog. Ik ben een gevoelsmens. Een adhoc-persoon: ik schrijf wat in me op komt en dat komt heel vaak volledig uit mijn gevoel, mijn verdriet, mijn liefde, mijn leven voort. Ik kan bijvoorbeeld ook niet “in het voren” bloggen. Stukken schrijven en die dan over een paar dagen posten. Het welt in me op en dan schrijf ik. Vandaar ook mijn term ‘blogpoeperij’ :-S De tags en de tagwolk (hiernaast) laten ook zien dat mijn blog voor een heel, heel groot deel mijn binnenkant bloot legt (gedachtengangen, eerste gedachtes, love, hartluchting, verdriet, zoek naar, angst, etc. etc.). Dat IS mijn blog… Dat maakt het een levend en waardevol iets voor mij.
Ik ben over het geheel genomen praktisch altijd erg blij met de binnenkant van mijn lezers en wat ze daarvan in hun reacties stoppen. Ik ben alleen soms bang dat mijn woorden toch verkeerd geinterpreteerd worden. Of dat men zich meer zorgen om mij maakt dan daadwerkelijk nodig is. Ik klink af en toe heel zwart en melancholisch, op andere momenten weer droog en sarcastisch, soms vol liefde en vreugde. Die pieken en dalen volgen elkaar redelijk snel op. Ik kan me dan voorstellen dat mensen gaan denken dat ik een heel labiel, zorgelijk en neerslachtig persoon ben met af en toe korte oplevingen. Maar dat is dus niet zo. Alleen de “down”-fases zijn zo enorm veel inspirerender 😉
Dank je voor je fijne reactie, lieve Dorothé! Ik ga daadwerkelijk nog maar ‘ns een blogje beginnen 😉 Zin in!!
liefs
Lou
zo herkenbaar, de reacties ook….
ik heb ook al op punt gestaan een anoniem blog te beginnen,
of sommige schrijfsels met een ww afsluiten…
meestal schrijf ik gewoon wat op dat moment door mijn hoofd gaat,
gelijk welk onderwerp, persoonlijk of niet
en soms, meestal als ik sommige reacties lees, spijt het me achteraf.
pfff, ‘k weet het ook niet.