Pap en mam zijn weer weg. Snik. Ik zit met een kop koffie een beetje voor me uit te staren. Ik heb de skispullen voor zover ik kan ingepakt want we wilden vanmiddag gaan skien. Een paar uurtjes en dan nog even koffie drinken bij schoonmoe. Maar man zit samen met zoon tegenover me aan tafel en probeert hem voor de derde keer een navertelling voor Duits leesbaar op te laten schrijven. Zoon heeft tranen in de ogen, is de wanhoop nabij. Man ook. En ik kijk toe en lijd mee. Het is pedagogisch niet bepaald optimaal maar ik kan nu ook niet ingrijpen. Hij leert wel heel veel zo en dinsdag is ’t grote proefwerk in navertellen… Maar ik zit er met haviksogen naast en werp af en toe een verpletterende blik naar man als ik vind dat hij weer te streng is. De vertwijfeling nabij. Allemaal. Met dat skien wordt ’t zo waarschijnlijk ook niks meer. Bluh.
Ach. Ik had er toch al niet echt veel zin in. Samen een lekker potje lijden op zondag is zoveel leuker…