Het is alweer zo’n dag. Zo’n dag waarop ik niks doe. Waarop ik niks fatsoenlijks uit mijn vingers krijg en me in ieder opzicht te lamlendig voel om iets zinnigs te doen. De buikgriep van de kinderen schijnt verdulleme nu ook op mij zijn weerslag te hebben maar ik zal u verdere details hieromtrent besparen. Ik hoor de verstandige hordes om mij heen al roepen: “heel goed, een dagje niks, je hebt je al twee dagen veel te veel uitgesloofd met al die opruimerij, een dagje rust is dan hoognodig. Kijk maar. Je lichaam geeft je nu de grenzen aan.”
Jaajaaajaaa… Ik weet dat natuurlijk ook wel. Maar zo’n dagje niksen maakt van mij een uiterst miserabel persoon. Ik voel me dan een nietsnut en ik weet dat ik er zelfs daadwerkelijk zoeentje ben. Met huis uitmesten ben ik voor zover wel klaar, nu is het wachten op Ikea. Zoals u misschien weet ben ik een Ikea-freak bij uitstek. Ik heb vandaag mijn bestelling via de mail aan ikea@ikea.com gestuurd (stomme shop werkte niet) en had binnen 5 minuten een bestelbevestiging én een persoonlijke mail van ‘Brenda’ (nee, niet Anna)’  met excuses en info terug. Ik heb zo’n donkerbruin vermoeden dat ze mij kennen daar… De boel wordt over een week of 2,5 geleverd. Tot die tijd mag ik dus ‘niksen’.
Ik háát niksen…
Mijn frustraties zijn evident: zelfs de kinderen moeten ’t ontzien. Dochter is er eentje van “heeft u bloed onder de nagels? ik help!” en zat tegenover me te klieren. Buurmeisje zat ernaast, wilde eigenlijk graag met haar spelen.
Dochter:
….“Maar ik weet niet wát ik wil spelen. En ik wil nog naar D. [buurjongetje] maar dat kan niet zolang M. [buurmeisje] hier is. Mag ik dan echt niet TV kijken? Alles is saai hier. [nadruk op alles] Ik wil wel verstoppertje spelen. Maar met zijn tweeën is dat niet leuk. Dat gaat écht niet. Wat moet ik dán spelen dan?” – enzovoort. Op dramaaaaatische toon. Vanzelfsprekend.
Daarbij zit ze tegenover me aan tafel, voeten erboven op, kijkt me uitdagend aan en negeert buurmeisje M. die er wat verbouwereerd naast zit te koekeloeren.
Daarop dus mijn antwoord:
….“Ten eerste is het absoluut ONaardig van jou om M. via je D.-smoes naar huis te sturen. M. kwam hier spelen en dat vond jij goed. Dan zoek samen iets wat je kunt doen en wat jullie allebei leuk vinden [waarna ik nog 8 opties aan leuke dingen opgerateld heb]. Ten tweede heb je bérgen met speelgoed, spelletjes, een Barbiekasteel, een Barbiehuis, tonnen Pollypocketprut en anderhalve meter leuke boeken EN een echte lees-en-lounge-bank op je kamer. Als JIJ niet weet wat je daarmee moet, prima. Over 3 weken is de halfjaarlijkse vlooien- cq. ruilmarkt op school, dan verkoop ik de hele pruttel. Weg ermee. Jij hebt het blijkbaar niet meer nodig want je speelt er nooit mee.”
Waarop ze niet wist hoe snel ze met M. naar boven moest komen om te gaan spelen. Mooi zo. Dat ook weer opgeruimd.
Ondertussen zie ik best ál die dingen die ik nog wilde doen. Ik weet zat klusjes en werk wat hoognodig moet gebeuren. Maar ik krijg mezelf zover om ze te doen. Ik ben vandaag intens moe. En lamlendig. En een beetje verdrietig. En geirriteerd. (Nee. Het is niet DIE tijd van de maand. Nee.) Ik wil dus blijkbaar ook niks spelen. En ik heb óók bérgen met speeltjes, spelletjes, een levensgroot kasteelhuis, een speelkeuken en wel 10 meter boeken (en een Kindle). Ik ga maar ‘ns op zoek naar een fatsoenlijke loungebank. Want op deze kan ik niet zitten, ik old wief. En als ik met de rest van mijn speledingetjes partout niet wil spelen, moeten we die dan ook maar verkopen…
Zo’n dag dus.