Pasen. Synoniem voor “lekker eten”. Bij ons wel in ieder geval. Normaal gesproken hebben wij hier thuis bij paps en mams op   eerste paasdag ons traditioneel paasontbijt. Dit jaar wilde mams wel eens wat anders en vatte het idee op om dan te gaan paasbrunchen bij Van Der Valk in Hengelo. Ik verslikte me in eerste instantie een beetje in mijn koffie toen ik het hoorde want tjee, bij Van Der Valk… Ik had nog steeds ergens het image van “urenhotel” voor ogen, de beetje louche zaak waar collega’s bij tijd en wijle twee uurtjes voedingsmiddelenvrij gaan ‘lunchen’. Sorry for that, maar da’s mijn associatie met deze hotelketen. Een waakzame toekan op ’t dak die uitkijk houdt naar allerhande achterdochtig aan komen scheurende echtgenotes. Zat ik er even vet naast…
Hoe dan ook, het leek me sowieso een hoogst interessant gebeuren. We kwamen om iets voor elven aan en liepen achter de meute aan het hotel in. En toen vielen m’n ogen bijna uit de kassen. Wat megagroot! Wat een logistiek! En wat sjiek! Alles was perfect geregeld. Mooi gedekte tafels. Maar ook ongelooflijk véél tafels… En nóg meer mensen… Iedereen werd naar de juiste gereserveerde tafel begeleid.
“Jij bedient in wijk 7.” (oh, we brunchen in wijken)
“28, jij doet nu eerst koffie en thee” (jee, ze hebben nummers…)
“12, bij tafel G1 moet nog een bord bijgedekt worden” (dat was bij ons, we waren toch echt met zijn negenen. En floepdiewoep, stond er al een stoel en bord bij). Ondertussen zocht ik snel even op waarom een toekan nou het logo van een valkachtig iets kan worden.
Het was een fascinerend geheel, werkelijk waar. Drie zalen vol mensen. Gróte zalen ook: ik denk dat er alleen in ‘onze’ zaal wel zo’n 800 mensen zaten. De zaalmeester dirigeerde erop los. In het midden het enorme buffet, helemaal volgepakt met de mooist opgemaakte schalen met de lekkerste dingen. Ik keek m’n ogen uit. Alles werd in staat van paraatheid gebracht en Meneer de Zaalmeester (die me overigens een beetje aan Meneer Cactus deed denken) sprak in de microfoon dat we georganiseerd los mochten. “We nodigen u per tafel uit”. OK… wij waren de eerste tafel in de zaal dus dat kon nog goed komen. De geijkte buffetstress bleef binnen de perken want er werd werkelijk voortdurend bijgevuld. Er was zoveel lekkers… Zalm met asperges, gekonfijte gehaktballetjes, alle denkbare watergespuis (van zoute haring tot rivierkreeftjes), de lekkerste kaassoorten, ontelbare broodsoorten (ik heb overigens uit praktische overwegingen geen brood gegeten: zonde van de ‘vulling’: daar waar brood zit, kan geen ander lekkers meer zitten en brood kan ik thuis ook eten), jammetjes, salades, tapas, carpaccio, rosbief, saucijzebroodjes, allerhande warme schotels, soepen, sappen, en nog meer. Je kon ’t niet afkijken. En al helemaal niet eten, wetende dat er om ca. 1pm ook nog een “dessertbuffet” opgediend zou worden. Wáár in mijn binnenste kon ik nog een reservegat daarvoor creëren?? De kinderen deden zich te goed aan het kinderbuffet (poffertjes, wafels, slush, kipnuggets, minifrikandellen, frietjes, in die volgorde genuttigd) en mixten alles vervolgens goed door elkaar op de 2 gigantische luchtspringkussens in de hal. Dochter liet zich tot paashaas schminken maar zweette dat geheel er al springende in no time ook weer af.
Wij verbaasden ons nog even door over de enorme organisatie. “Dan moet eigenlijk iedere zaal wel een eigen keuken hebben, zou wel raar zijn als dit allemaal uit één keuken kon komen voor zoveel duizend mensen”… Het bleek daadwerkelijk uit één keuken te komen. “Ja, ook raar dat hier beneden het mannentoilet links zit, maar boven rechts…” opperde man en passant. “Dan zou er theoretisch wel eens iemand het damestoilet binnen kunnen stappen… theoretisch…”
“Whahaha, en toen keken al die vrouwen je raar aan??”
“Nee, als er vrouwen hadden gestaan, had ik ’t wel gelijk gemerkt… Maar ineens hoorde ik al bezig zijnde wel vrouwenstemmen binnenwandelen. Dat was wel even wennen.”
Uhuhh…
Het desertbuffet was ook niet te versmaden. Met een hoop sterrenflikkers en ander vuurspuitend spul werd het opgediend en mochten we voor de tweede keer los. Ik was nog steeds naarstig op zoek naar dat reservegat in mijn maag waar nog een bord vol bavarois, caramel-notenijs, slagroomsoesjes, petit fourtjes en zwarte-bessenparfaît in zou passen.
Op de terugweg waren we nog getuige van het optakelen en wegslepen van een op de snelweg uit de zelf gecreëerde bocht gevlogen auto (“die heeft vast geen zalige eerstepaasdag…”) en toeterden de kinderen ons achterin de oren vol met onzin. En ik moet zeggen, het image van Van Der Valk wat ik had, heb ik moeten laten varen. Het verliep vlekkeloos en je hoefde nergens werkelijk lang te wachten, ondanks het echt wel massale geheel. Iedereen was even vriendelijk en alles was even lekker (nee, overheerlijk gewoon). En nu zitten we hier thuis een heftig potje uit te buiken. Geen paasdiner meer nodig, past echt niet meer. Het was een leuke ervaring. En vooral een hele lékkere ervaring. Ik heb er persoonlijk niks op tegen om volgend jaar weer te gaan. Maar aan de andere kant is een knus traditioneel paasontbijt in alle rust en kleinschaligheid dan ook wel weer een keer leuk.