Zo veel te veel gezegd
en toch te weinig woorden.
Priemende onduidelijkheid.
Ogen die doorboorden.
Ik weet het niet meer.
Wat doe ik steeds fout.
Verlies die mensen
waar ik zo van houd.
Windstille luwte
in het oog van een orkaan.
Ik hoop het maar. Ach toe,
ga weer naast me staan…
Kom hier en omarm
wat je ooit adoreerde.
Maak mijn binnenste warm.
Wees wat ik toen begeerde.
Sla mijn handen voor de ogen.
Word gek van deze kilte.
En kwijn zwijgzaam weg
in jouw opgelegde stilte.
Geschreven liefgeluiden
zorgzaam uit ’t net opgevist
zo ook verdwijnen ze weer
als bomen in de mist…
.
.
(c) Lou