Nog even over mijn blogjes. Gisteren postte ik weer een gedichtje dat (de gebruikelijke) vragen opriep. Mensen vroegen zich af of het écht wel goed gaat met mij (vriendin), of het over hen ging (man), of ik geen rare dingen ging doen, of ik echt zo eenzaam ben, etc. Maar, zoals de meeste gedichten die ik eruit pers, ging ook dit blog niet per definitie over mij.
Bij mij gaat dat zo: ik lig in bed, zit op de bank of aan tafel, lees, zie of hoor iets, dat komt ‘binnen’ en ineens ‘plop(perdeplop)’ voel ik wat zinnen opborrelen. Die plemp ik dan in één of andere al dan niet poëtsiche vorm en voilá: bloggedicht. Dat kán deels gebaseerd zijn op eigen onbestendige of onbewuste gevoelens en gedachten maar in veruit de meeste gevallen gaat het over iemand anders (zelfs een persoonlijk verhaal op de radio heeft al als inspiratie gediend), ook al gebruik ik dan ‘mij’ of ‘ik’ in dat blog. Ik denk over dit soort blogs dan ook niet lang na: het komt in me op, ik ram het in mijn telefoon, lees er nog één keer overheen en pats, daar staat-ie.
Bovendien kan ik op de telefoon niet fatsoenlijk taggen (als er iets van ‘fictief’ onder staat, is het dat ook) en kunnen mensen die blogs op hun telefoon lezen, eventuele tags niet zien. Als het echt over mij gaat, staat dat er meestal wel in één of andere vorm onder: the whole truth, LooneyLou, Me myself and I, Gevoelsdingetjes o.i.d.
Daarom vraag ik u, waarde lezer, mijn wat cryptischere of poëtischere blogs/gedichten met een vette korrel zout (en een obligatoir schijfje citroen) te nemen: zie ze als ter plekke neergekrabbelde literaire uitspattingen ofzo. Een romanschrijver schrijft ook zelden autobiografisch, you know…  Mocht u zich echt zorgen maken, herlees dan nog eens op de computer (daar staan de eventuele tags eronder) of vraag mij even ;-). O.h.a. gaan dit soort dingen dus niet direct over mij en gaat hier alles prima, gewoon OK en/of gezapig zijn gangetje. Zelfs mijn huwelijk doet het nog steeds naar behoren 😛
So no worries!
Okay?