Gisteren was ik weer ‘ns in the mood. Vandaag plofte het resultaat daarvan in sommige brievenbussen. Soms heb ik van die buien, dan wil ik mensen die me (heel) na aan ’t hart gaan even een blijk geven van het feit dat ik aan ze denk, dat ik van ze hou, dat ik om ze geef en dus ook graag iets geef. Dat ik ze zo graag even zou willen zien glimlachen. Ik ben namelijk gék op kadootjes geven, op even attenttechnisch uit de band springen, op mensen verrassen. In zo’n vlaag van verstandsverbijstering en impulsiviteit gaat mijn surfvingertje naar een aantal sites waar ik het simpelweg heerlijk kadootjeskopen vind. Kleinigheden die door de brievenbus passen. Die goed doen.
Het zijn ook nooit álle mensen in één keer, een andere keer zijn het weer andere mensen die ineens raar opkijken. Of toch ook weer dezelfden, ligt aan de dingen die gebeuren, het verdriet en de pech of de pijn die ze hebben, de liefde die ze missen. Maar wat ik éigenlijk wil zeggen, is dat ik dit dus niet doe omdat ik nou zo graag lief gevonden wil worden of wil horen dat men van mij houdt of omdat ik denk dat mensen mij anders vergeten of iets dergelijks. Not. Echt gewoon NIET. Ik doe dit omdat IK het leuk vind. Zie het voor mijn part als een hobby. Eentje die ik weliswaar maar heel sporadisch uitoefen (maar goed ook, anders was ik in no time blutterdanblut), maar die ik gewoon af en toe weer even oppik. Net als schilderen. Een hobby die overigens ook voort komt uit het feit dat ik zelf zó graag af en toe dichter bij zou willen zijn maar dat niet kan. Ik ben heel ver weg maar zo ben ik voor mijn gevoel af en toe tóch ineens weer heel even dichtbij.
Ik vind het dus ‘lekker’. En ik doe het gewoon ‘omdat het kan’. Mag dan een stom zinnetje wezen, maar ik bedoel het letterlijk: nú kan het. Ik kan het me vandaag veroorloven om een paar kleine attenties rond te (laten) sturen. Morgen kan dat alweer totaal anders zijn. Dus waarom dan niet nu, nu het kán? En wat ik al helemáál niet wil: dat men het gevoel krijgt, dan ook iets terug te moeten doen. Ik wil niks terug. Ik weet ook dat veel van de lieverds die ik soms wat stuur, financieel of lichamelijk helemaal niet in staat zijn om iets terug te doen, alleen daarom wil ik dat dus al niet. Gooi dat gevoel aan de kant, please?? Want zo gauw dat ontstaat, kap ik er gelijk mee. Ik wil in geen geval iets van een plichtsgevoel genereren. Dus lieve schatten: gewoon blij mee zijn. Verder niks. Even glimlachen ook al zijn de tijden nog zo kloten, dan ben ik ook weer helemaal blij.
Niks terug.
Capice?
Dat dus.
Kus.
.
Oh, en mijn favo shops:
www.leukdoordebrievenbus.nl
www.troostgeschenk.nl