Wat een mythe. Tijd heelt helemaal niets. Tijd kan hooguit een licht gaasverbandje leggen op dat wat zo verschrikkelijk schrijnt. De wond blijft open. En dat is pas te begrijpen als je zelf in het bezit bent van zo’n gapend, bloedend gat. Rottijd.
Achter de wolken schijnt de zon?  Ik hoef geen zon. Ik verbrand in de zon. Ik blijf liever janken naar de maan.
Alle verlies went?  Nee, het went nooit. Maar fabeltjes zijn natuurlijk altijd leuk om te vertellen.
Life goes on?  Maybe. HET leven op zich wel. Maar de zin ervan moet toch steeds weer opnieuw gedefinieerd worden.
Wees verstandig, bekijk het rationeel. Weeg alle voors en tegens af, analyseer de werkelijke kans van slagen. Ja hoor, doe ik. Zo gauw iemand mij even wijst, waar mijn “gevoel-uit-verstand-aan-knop” zit. Ik vind het ding echt niet. Misschien is dat het enige wat de tijd ooit kan doen. Je een knopje in jezelf laten vinden. Of misschien is mijn gevoel wel mijn verstand?
Máák wat van je leven, je leeft maar één keer. Maar dan wel graag binnen de kaders waar je jezelf in de loop der tijd in hebt weten te persen. Muren zijn er om te doorbreken en voor alles is een oplossing. ‘Het leven’ hangt aan elkaar van clichés. Wat is dat leven überhaupt…
Ik wacht wel op die openbaring.
Ik wacht wel.