Vrij?
Ik blog niet meer. Of – gezien mijn blogpoepbehoefte – in ieder geval veel te weinig. Zo veel dingen die ik hier graag op zou willen schrijven. Maar ik durf niet meer, voel me gecensureerd. Lezers zijn fijn. Lezers zijn alles voor een blog. Ik ben blij met iedere lezer hier, echt waar. Maar ik merk ook dat ik steeds meer rekening ben gaan houden met diegenen, waarvan ik weet, dat ze mijn blog met andere ogen lezen dan die van de ‘gewone, geïnteresseerde blogvolger’.
Vroeger plempte ik hier alles. Alles wat er in me op kwam: alle zielenroerselen, iedere gevoelsuiting, elke gedachtekronkel, iedere opwelling. Gespuid in een gedicht, al dan niet fictief. Of een simpel stukje tekst over hoe ik me voelde. Ik schreef over de kinderen, het leven hier, over de grootse liefde, over verdriet. Over alles. Dat was ooit. Ik voel me nu niet meer vrij genoeg.
Ik zou ’t lak moeten hebben aan wat anderen denken of vinden. Maar dat heb ik niet.
Ik zou me niets aan moeten trekken van reacties of oordelen. Maar dat doe ik wel.
Ik zou zonder aarzelen alles neer moeten pennen en niet nadenken over andermans gevoeligheden.
Ik zou me vrij moeten voelen om te schrijven wat ik wil en hoe ik wil. Maar zo voel ik me niet.
En daarom ben ik stil.
Tot ik me weer in staat voel
om te schreeuwen
wat en zoals ik wil.
0 gedachten over “Vrij?”
Het bloggen doe je voor jezelf. Als jij lekker wilt bloggen (of het fictief is of niet), gewoon doen. Als je je er momenteel niet goed bij voelt, ook geen probleem toch? *knuf* X
Er spelen ook simpelweg veel gevoelige thema’s op dit moment, die heel veel mensen weer aan het denken zet over wat ik dan nu bedoel en of dat wat ik schrijf, iets speciaals zou kunnen betekenen. Dat wat niet goed voelt, post ik inderdaad niet (of enkel Privé, alleen voor mij zichtbaar). Daarom is het hier dus ook -ehh- wat stilletjes 😀 X
Hier kan ik geen like bij plaatsen Lou. Vreselijk dat je dat zo voelt, maar wel goed dat je dat dan weer blogt. Misschien begin je (tijdelijk) een ander blog om de schrijfster in je vrij te laten. Het is wel herkenbaar dat veel mensen door de combinatie Facebook en blog in de knoop raken. Je ‘vrienden’ lezen mee en dat kan beklemmend werken. Ik mis je blogs echt! Ik hoop dat je gauw weer in staat bent om te schreeuwen wat en zoals je wilt.
Groetjes,
Dorothé
Ja, dat is het inderdaad, weten wie allemaal leest, werkt beklemmend. Als ik wist, dat diegenen zich ook zouden realiseren, dat lang niet alles wat ik blog en schrijf, in mijn leven daadwerkelijk zo is of voelt, was ik al een stuk vrijer. Maar in principe zou ik dat helemaal niet in moeten vullen voor anderen: ze moeten maar denken wat ze willen en als ze zich zorgen maken, bij mij navragen. Mijn naaste familie doet dat bijvoorbeeld al en daar heb ik dus ook helemaal geen moeite mee. Pas maar op, binnen no time blaat ik er weer op los 🙂
Ik ken het gevoel, helaas. Om die reden is het bloggen voor mij ook niet meer zo leuk als dat het vroeger was. Er zijn teveel lange tenen en makkelijk te deuken ego’s die meelezen. En dat is jammer.
Ik hoop dat jij draai weer zult vinden.
Vertel je me dan ook even hoe je hebt hebt gedaan? 😉
Ik denk dat de meeste bloggers het gevoel wel kennen. Je publiek wordt groter en alles is openbaar. Als je er een wachtwoord op drukt, krijg je 48 mails van mensen die graag het wachtwoord willen (maar éigenlijk niet durven vragen) waarvan er dan bijvoorbeeld ook weer 5 zijn, die juist de reden van het wachtwoord vormen. En zo draai ik in een kringetje rond. Schiet niet op. Ik ben, zoals ik hierboven zei, al weer een beetje met wat poëzie aan het klungelen (waarvan ik dan maar hoop, dat niet iedereen gelijk weer denkt dat het 100% autobiografisch gezever is) en daaruit hoop ik weer meer schrijfzin en ‘ikheboveralhetlakaan’-gevoel te kunnen putten. We’ll see…
Ik ken het moment wel. Dat ik bij elke zin dit ik schreef dacht aan de mensen die het zouden lezen. Toen dacht ik: dit kan niet. Mijn blog is voor MIJ. Het is MIJN projectje en ik doe het omdat IK het leuk vind. Mocht er toch een moment komen dan het me te zwaar wordt begin ik opnieuw. Onder een totaal andere naam en dan echt compleet anoniem. Dat kun je altijd nog eens overwegen. Dat voelt ook weer veilig en vrij. Ik hoop dat je hier uit komt want schrijven is op zich wel leuk natuurlijk. En soms lucht het nog op ook!
Ja, dat… je typt wat en denkt: “Hmmm. Persoon A zou dit wel eens verkeerd op kunnen vatten. Persoon B zou denken dat dit 100% over mij gaat. Persoon C zou beledigd kunnen zijn of zich zorgen kunnen maken…” en dan blijft het maar weer op ‘Privé’ staan. Ik heb inmiddels iets van 60 privé-blogs, dingen die nooit iemand zal lezen. Ik heb ook een anoniem blog (al een tijdje) maar dat is het ook niet helemaal. Bloggen is toch een soort van exhibitionisme, je wilt graag dat mensen je lezen. Daar leest dan weer niemand… Maar het komt wel weer hoor. Ik ben weer een beetje poëtisch aan het klussen. Van daaruit verder…
Omdat jij een reactie onder mijn blog hebt gezet, klik ik even door. Wie ben jij? Ik kom op dit blog.
Fuck. Wat herkenbaar. Hoewel mijn blog anoniem is, weten veel mensen wel wie ik ben. Schrijf ik niet wat ik wil en daar baal ik van. Want vrij wil ik zijn. Maar ik ben het dus nog steeds niet…
Dank voor dit blog. En op naar de weg om te schreeuwen wat en zoals ik het wil. Weet nu nog even niet hoe, maar dat komt. Zeker weten. Geen concessies meer. Dankjewel nogmaals. En toeval bestaat niet.
Ik kwam ook ‘per toeval’ op jouw blog en lees al even mee over het hele proces wat je doormaakt, de aanpassing van het optische aan het mentale, het fysieke aan het geestelijke, om eindelijk te kunnen zijn wie je in werkelijkheid bent. Het zou in mijn ogen niet meer dan normaal moeten zijn maar helaas is het nog steeds verre van dat. Ik wens je heel veel sterkte en kracht, Rick, zodat je nu binnen afzienbare tijd ook écht vrij bent om jezelf te zijn.
Aha! Zie je…
Herkenbaar en toch helpt het ook te weten dat juist
als mensen willen weten, willen lezen. Om wat voor
reden dan ook, dat het er blijkbaar toe doet wat jij
schrijft. Met die gedachte ging ik juíst schijven…
Liefs!
Ja… door alles wat er gebeurd is de afgelopen tijd ben ik terughoudender geworden. Maar het begint weer te komen, gelukkig. Life goes on 😉 Ik ga nu eerst maar eens mijn hele blog opruimen. Ik ben schrijfsels van mezelf tegen gekomen die mijn tenen deden krommen, zo slecht. Begintijd was just that: begintijd. Gruwelijk haha 😀
Fijn dat je het er weer laat zijn! Daarbij geloof ik niet in slechte schrijfsels blijkbaar brachten ze jou op dat moment wat je nodig had… Fijne dag!