Het niet praten hakte er hard in.
Het niet horen, wat ik uitschreeuwde
nog zo veel erger.
Het niets meer zeggen. Het zei je niets.
Onmisbaar is tenslotte geen mens,
enkel een begrip.
Het oppervlakkige van nooit echt kiezen.
Slechts in acceptatie van mijn tekort
was ik tóch te verliezen.
Toen koos ik.