David zingt.
“Love me, love me, love me, love me, say you do
Let me fly away with you?”
Ik kan niet vliegen.
Meevliegen met mij zit er dus ook niet in.
In gedachten lukt het steeds beter.
’s Nachts. Vooral ’s nachts vliegt het fijn.
Waarom ben ik hier? Wat heb ík nou echt gepresteerd?
Waarom zou iemand überhaupt van míj willen houden?
Ik heb al zo veel mensen ongelukkig gemaakt.
Ze hebben geleden door mijn toedoen. Actief overspoeld.
Of simpel weggeëbd in de tijd.
Waarom lijden ze dan? Omdat ik weg gegaan ben?
Dat kan toch niet? Wie ben ik om gemist te worden?
Is het wel het missen van mij, als persoon?
Is het niet dat, wat ik ze aangedaan heb door weg te gaan?
Is het juist al dat, wat ik weggenomen heb?
Dat ooit intacte wereldbeeld, vergruizeld.
Die verloren visie van hoe het had moeten zijn.
Ik wist wél waar ik heen ging, toen ik mij verwijderde.
Misschien is dat dan, wat het meeste steekt…
Zij wisten niet wat over zou blijven.
Een soort van niks? Enkel een waarom?
Was dat wat was zo weinig waard dat ik het weg kon gooien?
Daar ligt de denkfout. Het was me niet te weinig waard.
Integendeel. Het was zó veel waard, dat ik ’t vrij moest laten
omdat het door de tijd heen steeds minder bij mij hoorde.
Tot ik niets meer hoorde.
David zingt nog steeds.
“Don’t you know, you’re life itself!”
Ben ik dat? Ik ben toch enkel mijn leven.
Maar ik ben ook het leven van mijn kinderen.
Ik mis ze, de dagen dat ze niet om mij heen draaien.
Maar die dagen ben ik weer die, die ik ooit was.
Waarom wil ik mijn oertype nu en dan terug?
Omdat de eerste ik niet wist, hoe pijn te doen.
Ik wist toen slechts hoe gelukkig te maken.
Back to core business. Of midlife crisis.
That core now contains a lot more.
Een harde kern, toch plotsklaps gespleten.
Steeds wijdere cirkels rond de dode planeten
Maar ik heb waardevolle manen meegekregen.
In de spiegel kijken andere ogen me aan.
Gegroeid is die, die ik zie. Wat ooit
een beginsel was, is nu mens met diep verleden.
Met een nieuw gezicht dat in de toekomst blikt.
Maar ik zal mijzelf nooit missen.
David geeft het stokje door aan Billy.
Billy zingt.
“Eyes without a face.”
Ja. Ik zie het ook.
Ik begin oud te worden.
Fijn.