“Mama, werd ik te vroeg of te laat geboren?”
Ontbijtgesprek op zondagmorgen. In alle rust antwoord ik:
“Je bent precíes op het goede moment geboren, lieffie.”
“Nee, dat bedoel ik niet. Was ik al ver over de houdbaarheidsdatum?”

Ik sproei zowat mijn koffie over de krant.
De uitgerekende datum bedoelt ze, de datum waarop je je kind officieel niet meer binnen zou moeten kunnen houden.
“Ja, je zat er een dagje of tien overheen. Maar dat geeft niks, de meeste kinderen komen niet precies op de uitgerekende datum ter wereld. Je broer kwam drie weken te vroeg en daar is ook niks mis mee.”
“Maar… ben ik daarom te dik? Heb jij mij te lang gekweekt?”
Daar is de koffie. Door mijn neus.
“Meiske toch, nee joh! Ik heb jou gewoon te veel van mijn genen meegegeven. Vooral mijn molligheidsgenen.”
Even stilte. Ze denkt na.
Zoon kijkt haar verwachtingsvol aan: hij weet dat ze naar een oplossing zoekt.
“Waar kan ik die genen ruilen? Ik wil ze niet.”
Zoon grinnikt: “Heb je het bonnetje nog?”
En dan:
“Hopelijk heeft mam ze niet van de V&D want dan kun je naar je genen-garantie fluiten!”
De krant is doorweekt.
Dan maar een nieuwe kop koffie.

---

ook gepubliceerd op: HoeVrouwenDenken.nl