Het is raar om je kind daar zo in het gras te zien liggen. Als een kapotgescheurde vaatdoek. Haar been is bebloed. Haar achterhaar hoofd ook een beetje: daar waar de knop van de helm door de val in haar schedel gedrukt is.
“Hai meiske! Wat lief dat je belt! Hoe is het, lieffie?” Stilte.
“Joehoe! Ben je er nog?”
“Ja.” Weer stilte.
“Mama, waarom was je er niet vandaag?”
Weekend. Avondeten. Friet met een tartaartje en boontjes, hoezee. Ik zie dat dochter (11) ergens mee zit maar wacht het rustig af. Komt vanzelf. “Mam, Max wil een spreekbeurt houden over Trump. En hij wil dat samen met mij doen. Wat nu?” Daar heb je het al. Ik vraag me meteen af waar dat ‘Wat nu’ op slaat. Op het spreekbeurt houden zelf, op de samenwerking met Max of op het feit dat de spreekbeurt over Trump moet gaan. Diplomatiek als…