Waar is thuis? Waar hoor ik? Ik weet het niet meer. Ik heb het eigenlijk ook nooit geweten. “Wherever I lay my hat, that’s my home,” krakeelde Paul Young. Ik heb geen hoed maar als ik er eentje had, zou ik ‘m meteen opzetten en diep over mijn ogen trekken, zodat niemand de tranen zou zien glinsteren. Vandaag voelt werkelijk niet als Bevrijdingsdag. Veel meer als een onverwachte gevangenisdag. Gevangen in mijn hoofd, gevangen in het alledaagse, gevangen in een overweldigend…
… de huishouding, de was, de vuilnis? … de kinderen, het eten, de administratie? … de kerstcadeaus, de tuin, de rekeningen? … de katten, de doktersbezoekjes, de boodschappen? … de vaatwasser, de correspondentie, mijn leven? Natuurlijk, schat. Doe ik. Vanzelfsprekend. Vanzelfsprekendheden zijn killing. En ik ben ogenschijnlijk de vanzelfsprekendheid in persoon. Ben ik dan ook killing? Voelt eigenlijk meer als slowly being killed. Maar het is goed zo. Beter wordt het waarschijnlijk niet. Wel lastiger om vol te houden. Bij…
Hé mam… voelde jij je op je tweeënveertigste soms ook zo buiten alles, zo afzijdig als ik? Zo, alsof je iets herkenbaars had moeten kleien van je leven maar dat het nu eenmaal die blobvorm kreeg, die er simpelweg in gedrukt werd? Hunkerde je ook wel eens naar alles wat zo ontzettend verschrikkelijk uit den boze was? Naar dat wat zeker niet goed voor je was? En ook naar het ‘wat als’ van al dat, wat je sowieso nooit van tevoren…
Ik stond echt op ’t puntje om weer eens een nieuw leven te beginnen. Dat leven waarin ik zó veel van mijzelf houd. En ook nog van de rest van de wereld. Waarin ik heel hard fuck you schreeuw en doe wat ik wil. En iedereen omarm. Maar ’t lukte even niet. Nét niet. Alweer niet. Vanochtend sprong ik uit bed en dacht: ik voel me tóp!! Tot ik plotsklaps dubbelklapte en mijn ingewanden eruit spuugde. Ik hield ’t allemaal…
Bij blogster Sandra de Koning – vd Pol stootte ik een tijd geleden al op haar opmerkelijke en vooral interessante Bucket List. Zo’n lijst met dingen die je ooit nog in je leven wilt doen voordat je de aardkloot eens van de binnenkant gaat bekijken (oftewel: ‘hit the bucket’ in het Engels). Geïnspireerd door Sandra voelde ik nu ook de behoefte om zelf eens zo’n lijst te maken. Waarom? Omdat je dan wat beter na gaat denken over wat je…
Als ik eerlijk ben, moet ik toegeven dat ik een gruwelijke hekel aan Halloween heb. Ik heb helemaal niets tegen zombies, heksen, vampieren en andere donkere figuren. Integendeel. En als quasi-möchtegern-heks heb ik ook absoluut geen hekel aan All Hallow’s Eve als zodanig. Mijn aversie richt zich vooral, op het vercommercialiseren van al die ‘dagen’, de opgelegde consumptiedwang, op het verkleed het langs de deuren te gaan om om snoep te bedelen, als zijnde weer zo’n liefchristelijke traditie. Thanks but no…
“Een mooie ziel gaat langer mee dan een mooi lichaam.” Deze quote zag ik laatst op Facebook (dankjewel Sheila 😉 ). Dit zijn zinnen waar ik dan gelijk weer heftig over na moet denken. Klopt het wel? Ik geloof namelijk zelf niet in een hiernamaals of in het voorbestaan van de ziel als zodanig. En wat is een ziel überhaupt… Een forse bundel neuronen, synapsen en hersencellen die samen het bewustzijn van een menselijk wezen vormen. Staken die fysieke dingen…
Ik heb honger… In levens als de mijne bestaat er niet zoiets als échte honger, dat weet ik. Maar ik heb honger. Grommende, misselijkmakende lichamelijke honger (geestelijke honger vanzelfsprekend ook, maar da’s weer een ander hoofdstuk). Ik heb al veel vaker over mij en mijn eeuwige strijd tegen de kilo’s geblogd. Ik heb echt alles al gedaan en uitgeprobeerd, ook de minder appetijtelijke, minder lovenswaardige en minder aan te bevelen diëten. En elke keer verval ik na verloop van tijd…
Wat is nou helemaal ‘vertrouwen‘… Het ervan op aan kunnen dat iemand jouw duistere geheimen niet doorvertelt? Het geloof dat een ander écht eerlijk en aardig tegen(over) je is? Het weten dat je partner zijn genegenheden voor de volle 100% enkel en alleen aan jou geeft? Het gevoel van veiligheid en geborgenheid? De wetenschap dat iemand achter je zal blijven staan om je op te vangen als je valt? De zekerheid dat iets uiteindelijk goed zal gaan of weer goed…
from me… galmt door het huis. De ene Magnat-pilaar links achter de kachel, de andere rechts naast de TV. Man zit op een stoel tussen de twee boxen in geparkeerd, heeft z’n ouwe stereo op de bank gekwakt en aangesloten (de nieuwe Denon laat nog even op zich wachten). Sound op max, zo hard dat het echt letterlijk pijn doet aan mijn hoofd. Grijns van oor tot oor. Zo moet het leven zijn. Blow your brains out, you don’t need…