Het leven van een moeder gaat niet over rozen. Niet eens over geschilderde rozen. Enkel over donkergrijs asfalt, op het moment dat ze haar boze zoon gaat ophalen bij het busstation. Boos, ja. Want: lang verhaal. Zoon (13) heeft morgen een spreekbeurt. Zelf gekozen onderwerp: Leonardo Da Vinci. Daar kwam hij vorige week mee aanzetten: “Mam… ik weet echt niet hoe ik het aan moet pakken. Er is zó veel over die Da Vinci, hoe krijg ik dat in tien minuten…
Je kinderen naar bed brengen (en erin krijgen) blijft een kunst. Un Arte di Mamma.
Bijna middernacht. Ik wil mijn computer afsluiten en nog even welterusten wensen op Facebook en Twitter. Een rare kronkel in mijn hoofd, want waarom doe ik dat eigenlijk? De meeste mensen die ik op deze manier goedenacht wens, ken ik ‘in het echt’ niet eens. Draagt het überhaupt iets bij aan de goedheid van de nacht van al die anderen op social media? Of toch enkel maar aan mijn eigen goede gevoel? Plop. Een groot blok met dikke donkerblauwe omranding verschijnt…
“Mam, weet je wel dat jij nog steeds muggen hier in huis hebt?” Zoon (13) krabt demonstratief aan zijn benen. “Echt, ik heb óveral muggenbulten. Ze jeuken niet zo erg, maar toch ook wel een beetje. En soms doen ze zelfs pijn…” Hij trekt er een gruwelijk meelijwekkend gezicht bij. Ik weet heel zeker dat er geen muggen meer in huis zijn. Het is nota bene eind november, buiten vriest het en ik heb zelf al weken geen mug, vlieg…
Zo luidt vandaag zoons oefenopdracht voor het vak Duits (als in: Nederlands voor Nederlandstalige kinderen, maar dan net even anders). Over twee weken het grote proefwerk: De Persoonsbeschrijving. Ik zit te werken op mijn kantoortje, hij om de hoek aan de keukentafel, nog geen twee meter verderop. Ik hoor hem foeteren en ploeteren. “Ik beschrijf mijn zusje.” … “Kolere, wat schrijf je nou over een zusje.” “Mijn zusje heet Tina*. Ze is een meisje, maar dat had u vast al…
Gisteren bracht ik mijn twaalf jaar oude boots naar de schoenmaker. Ik kon er niet meer omheen: de laarzen waren kliko-rijp, maar ze weggooien, dat kan ik echt niet over mijn hart verkrijgen. Ze zitten zó fijn, zijn zo lekker stoer en ze horen simpelweg bij mij. De gang naar de lokale laarzendokter was dus obligatoir. Mijn hoop was op hem gevestigd, op deze oer-Oostenrijkse 70-plusser van het oude ambacht. Het is een piepklein winkeltje: als je de deur opent, doe je…
“Hé jij, vluchtelingenjongetje! Dat mag niet van Harry, hoor!’ En hij keek me toch een potje raar aan… Toen wist ik het: hij verstond me helemaal niet!”
Zondags ontbijt. Dochter neemt een grote hap van haar broodje filet americain. Ze kauwt genoeglijk. Onderwijl oppert zoon nonchalant: “Hey mam, lintwormen zitten in rauw vlees, hè?” “Euh, ja. Ook.” Ik kijk hem scheef aan, snap heel goed waar hij heen wil met zijn vraag. “En als je een lintworm hebt, dan vreet ie alles in je darmen op, toch?” Alsof hij dat niet zou weten. Het jong weet sowieso alles. Ik leg zo zakelijk en droog mogelijk uit dat lintwormen…
…dat ie zwart ziet. Kan die uitspraak eigenlijk nog vandaag de dag, met al die ZP-ellende? De pot en de ketel zijn allebei zwart van het roet, maar de pot maakt de ketel daar dus verwijten over. Ik voel me soms ook zo’n pot. Ik was vroeger namelijk de attentheid zelve. Kaartjes en cadeautjes sturen vond ik heerlijk, mensen verrassen ook. Een soort van hobby. Ik dacht werkelijk aan alle verjaardagen, wenste sterkte en beterschap bij de vleet, in kaartvorm…
over een uur, twaalf jaar geleden. was hij er ineens. floep. zo uit mij gegleden. nou ja, zo makkelijk was het niet… een sterrenkijker in de wereld zetten is toch best moeizaam. maar kijk hem nu, knul van twaalf. en toch… dit keer niet bij mij. niet heel even over zijn bol strijken om half één. twaalf jaar geleden om deze tijd. ja, twaalf jaar is een eeuwigheid. alles is anders, niets blijft hetzelfde. behalve mijn liefde voor hem twaalf…