’t leven is niet eerlijk maar niemand had beloofd dat het dat zou zijn. Kan het leven überhaupt iets zijn? eerlijk? oneerlijk? goed? slecht? mooi? rot? saai? intens? Het leven is dat wat ’t is: gewoon leven. En als het dat niet meer is, is het dood.

Wat een mens met zijn leven doet is nogal persoonlijk, lijkt me. Wat een mens tijdens zijn levensdagen te verduren krijgt, is grotendeels toeval en vette pech. Toeval bestaat wél en de vraag naar het waarom is sowieso zinloos. Je krijgt er toch nooit een antwoord op. Dat is ook de reden waarom de mensheid zich een god (of liever gezegd, vele goden) geschapen heeft: zogauw de vraag waarom niet meer beantwoord kan worden, kan men dan zeggen “god mag ’t weten” of “het zal wel gods bedoeling geweest zijn, hij zal wel weten wat-ie doet”. Mocht-ie daadwerkelijk bestaan (even heel theoretisch hè), heb ik daar de grootste twijfels over. Als hij de mens heeft geschapen naar zijn evenbeeld, dan is hij zelf blijkbaar ook een grillig, emotioneel, veel fouten makend, hardvochtig en soms zelfs gruwelijk en onfair schepsel. Heeft de mensheid zijn god naar zijn evenbeeld gecreëerd, kun je die god sowieso in de vuilnisbak stampen. Foutje, bedankt…

Goed, het ‘waarom’ kunnen we dus afhaken: onbeantwoordbaar. Waarom ben ik zoals ik ben? Waarom kregen mijn papa en een lieve vriendin zomaar ineens kanker? Waarom moet mijn moeder zo ontzettend veel pijn lijden? Waarom zijn er mensen die zo ziek in hun hoofd zijn dat ze kleine kinderen misbruiken en mishandelen? Waarom konden mijn lieve vrienden elkaar nou ineens niet meer liefhebben? Waarom kwam die onderzeese aardbeving mét tsunami mét kernramp? Waarom sterven er twee mooie mensen zinloos in een tunnel? Waarom hebben de mensen in Afrika niks te eten en/of te drinken terwijl wij hier met zijn allen aan het vervetten zijn en niet eens een vaag idee hebben van de gigantische hoeveelheden goed eten die we ongebruikt in de prullenbak mieteren? Waarom zijn er gruwelijke dictatoren die hun eigen volk uitmoorden voor geld en macht? Waarom heeft mijn zoon ADHD en is hij zwaar dyslectisch? Waarom wordt hij gepest op school? Waarom heeft mijn dochter een hartafwijking? Waarom? Waarom? Waarom? Niemand die er antwoord geeft hoor. Het is gewoon zo. Dat is het leven. Niet fair, niet mooi, niet rot of gemeen, niet leuk of slecht. Gewoon leven…

Het probleem is de machteloosheid. De acceptatie van datgene wat je overkomt en wat je mee schijnt moeten maken. Voor mij is dat een probleem. Ik kan niet omgaan met machteloosheid. Het niets kunnen doen, het niet eens die druppel op de gloeiende plaat mogen zijn… Ik heb ’t getroffen. ik ben aan deze kant van de wereld geboren, heb 2 lieve, redelijk gezonde kinderen mogen krijgen, geen grote liefdesproblemen (integendeel), geen financiële moeilijkheden, geweldig lieve ouders en grote zus, fijne familie én genoeg te eten (meer dan me lief is). Waarom heb ik zoveel geluk waar anderen om me heen zoveel moeten lijden? Problemen zijn altijd relatief. Ik heb best een hoop “op mijn bord”. Maar als ik kijk naar wat anderen door moeten maken, is dat bordje pruttel van mij gewoon peanuts. Dat mag oneerlijk lijken maar in principe kan ik daar niks aan doen. Ik ben machteloos in dat opzicht. Een ieder moet (met) de problemen leven die op zijn/haar weg komen, dat kan geen ander mens voor diegene doen. Coping and accepting, handling and learning. And never too old to learn something stupid 😉

Aan die acceptatie, daar werk ik momenteel aan. Accepteren dat ik heel veel dingen niet gedaan heb en ook nooit meer zal doen in mijn leven. Accepteren dat ik in veel opzichten heel veel geluk heb gehad waar anderen zoveel pech hebben. Accepteren dat ik meestal écht niks kan doen of betekenen voor mensen om me heen die zoveel pech, pijn en verdriet hebben. Maar ook accepteren dat niet iedereen mij een prettig, lief, leuk of bijzonder mens vindt. De dingen vallen langzaam op hun plek, maar soms vallen ze er toch ook nog steeds een gigantisch stuk naast…

Ik doe wat ik kan.  Ik schat de goede en mooie mensen en dingen op hun waarde. En dan moet ’t maar goed wezen. Opdat ik toch maar ergens ooit voor iemand die druppel mag zijn.