I don't feel like blogging
I don’t feel like blogging, no sir no blogging today…
Want de buikpijn van eergisteren en gisteren was niet alleen hormoneel maar ook bacterieel. En dus zat ik om kwart voor 9 al in de wachtkamer van de dokter. Wel nadat ik braaf op de dokterswc in een paars (!!!) plastic bekertje met m’n naam heb mogen piesen. Ik ben inmiddels een volleerd en professioneel bekertjesplasser. Met een blaas als de mijne moet je dat ook wel. Die plastuit vond ik ook een prima uitvinding trouwens. Jammer dat dat weer iets typisch nederlands is, die dingen zijn hier niet te krijgen. 
Wat een wanhopige, lange zit was dat. Met 11 andere mensen in een redelijk krappe wachtkamer, een diepkeels rochelen rechts van mij, een hoestniezer aan de andere kant, ongeduldig op en neer wippende voeten. Maar wat zal ‘t, ik zit toch de helft van de tijd op de wc i.p.v. in die wachtkamer, dus ik vang ook maar de helft van die rondvliegende ziektekiemen op. Toch? Ja hè? Zeg nou ja… Na ca. 40 minuten martelgang was ik aan de beurt. Dokter vraagt wat ’t mag wezen. Nou, een onsje antibiotica graag. Mag ’t een tabletje meer zijn? Ach wel ja, doe maar, we zijn vandaag in een gulle bui.
Ik begin me alvast te verontschuldigen over het feit dat er waarschijnlijk niks in m’n plas te zien zal zijn omdat ik inmiddels al 2,5 liter water met azijn en cranberrypoeder gezopen én weer uitgeplast heb voordat ik ook nog wat in dat mooie paarse bekertje mocht doen. De dokter (zo’n échte huisarts van de ouwe stempel met stethoscoop om z’n hals en birkenstocks aan) kijkt op het briefje met de urineuitslagen (die hebben ze nl. gelijk paraat hier, hemels) en roept gelijk “Ach du lieber Schwan, des reicht ja völllllig aus!!!” Oftewel: “ach mijn lieve hemeltje, daar zit ja nog zát pruttel in om er een lekkere bom tegenaan te gooien” [ietwat vrij vertaald]. Ik was gelijk stil.
Met gekruiste benen nog even snel naar de apotheek om gretig dat gerecepteerde pakje ciprofloxazine te halen en dan hard naar huis scheuren. Doorlopen naar de keuken en hup, pil erin. Aaaaaaaaaaahhhhhh… bliss. Niet dat ’t gelijk beter was, maar er zat wat in mij wat ’t binnen afzienbare tijd beter zou kúnnen maken. En dat deed het. Vanmiddag nog compleet knock-out, moe moe moe. Met de armen onder m’n hoofd op de eettafel in slaap gedonderd. Na een paar uur voelde ik al duidelijk verbetering. Na de middag nog wel even met dochter naar dansles gesjeest (zie “Dances with Elephants”), al wachtend supermarktstickerplaatjes voor het supermarktstickeralbum met de andere moeders geruild (was een goeie vangst!), terug naar huis met bezweet kind alwaar ik nog even ons enigszins onverwachte bezoek mocht bewirten (koffie, drankje, jause, gezellig doen). Om half 8 waren ze de deur uit.
Nu zit ik met laptop en al in de badkuip (jaja, ik doe voorzichtig). En ik had eigenlijk helemaal geen zin om te bloggen. Maar zie hier…
Apparently, I did feel like blogging after all.
But I still don’t feel like dancing…