Winblows en Stress Packs
(Update 2)
Eigenlijk moet ik nog wel even vertellen hoe ’t nu verder gegaan is, hè. Het is weliswaar bere-oninteressant, maar ik kan er niet omheen dat mijn Vaiootje een echte bijna-doodervaring had (wederom voor de nieuwe lezers: eerst de vorige 2 blogs lezen, dat vergroot ’t begrip enigszins).
Gisteren was de stand zo, dat ik een aantal updates geinstalleerd had maar ’t ding bleef zeuren om een héél Service Pack. Niet tevreden met één vinger, nee nee, gelijk de hele hand a.u.b. Dus ging ik braaf op zoek naar ’n Windows Auto-Update, als ’t niet gewoon wil, dan maar op de leken- en idiotenmanier. En ja hoor, maar liefst 27 nieuwe updates waren DRINGEND nodig. Downloaden, installeren, opnieuw starten. Vaio hikte een keer maar vrat ’t. En startte ook nog. Voor de zekerheid checkte ik nog even maar verrek, nog steeds geen SP1 aanwezig… dus nog een keer de update-check laten scannen. Asjemenou, 101 dringend noodzakelijke updates!!! Hadden ze dat daarnet niet gelijk kunnen melden? Honderdenéén!!! Dalmatiners zijn er niks bij. Goed. Hele procedure opnieuw. En wat een verademing: maarliefst één van die 101 updates had-ie zelfs helemaal niet nodig!! Geweldig hè?
Afijn. die ene zouden we vast niet missen, mijn Vaio en ik.
Vol goede moed deden wij opnieuw gebroederlijk een herstart.
En toen.
Bleef hij erin.
Phase 2 of 3 – please do not turn off your computer
Phase 3 of 3 – please do not turn off your computer
35% ready – please do not turn off your computer
96% ready – please do not turn off your computer
100% ready – please do not turn off your computer
Zwart scherm.
Blauw scherm.
Phase 3 of 3 – please do not turn off your computer
Phase 1 of 3 – please do not turn off your computer
54% ready – please do not turn off your computer
99% ready – please do not turn off your computer
Blauw scherm.
Zwart scherm.
Uit.
Aan.
Trying to install Service Pack for Windows 7 – please do not turn off your computer
32% ready – please do not turn off your computer
…
……..
……………….
And that was it.
Het blauwe installatieringetje bleef nog even meewarig ronddraaien en verstomde toen ook.
Verder kwam-ie niet.
Na ca. 48 minuten was ik ’t zat en deed ’n koude start. In de security mode (jeujjjj die deed ’t nog!) heb ik wat rondgeprutst, de registry opgeschoond, de windows auto-update uitgezet en zo nog wat kleinigheden. En nog ’n koude start eroverheen. Hij begon weer te pruttelen met z’n Phases en ik mocht vooral ook nu die computer NIET uit doen (duhh).
Ik zag ’t al heel, heel zwart in (en zag mezelf ook al zitten met een hemels MacBook, dat ook) maar ineens kwam mijn Vaio terug van ’t licht en vertelde me hoe mooi het was aan die andere kant van de tunnel: allemaal happy pc’s en notebooks die na hun langzame en pijnlijke dood nu vrolijk ronddansten samen met Steve in apple-heaven en genoten van hun spirituele leven na Windows. Maar hij miste mij (ja, wie niet hè) en mijn poezelige, over zijn toetsjes dartelende vingers…
So he came back. We zijn weer ’n paar, mijn Vaio en ik.
De MacBook moet nog even wachten….
Oh YES!! Yes, please….