Heimwee.
Ooit wel ‘ns last van gehad? Ik wel. Als kind sowieso.
Maar nu dus ook weer.
Heel erg.
Geen heimwee naar m’n eigen huis: daar zit ik op dit moment gewoon in, vlijtig te typen. Nee, ik heb heimwee naar Nederland. Ik ben nu goed 14 jaar weg uit ‘mijn’ land. Ik ben hier – in Oostenrijk dus – ook echt wel helemaal thuis, voel me lekker hier, fijn huis, tof gezin, goede vrienden. Dit IS mijn thuis. Het leven is hier goed, de mensen echt prima, de omgeving prachtig, de wereld nog in orde (de corruptie hier in “klein Italië” even buiten beschouwing gelaten). De kinderen rennen á là Heidi en Peter onze Hütte uit en door de glooiende weilanden naar een vriendje of vriendinnetje dat een paar honderd meter ver weg woont. Plukken appels, noten en kersen direct van de bomen. Hebben een echte boomhut en een lekker zwembad in de tuin. Een grote kartonnen doos om in te eten en te slapen, dat ook. (zie eerdere blog “New Kidz in the Box”). Ja, het leven is hier goed.
En toch heb ik heimwee. Waarnaar dan?? Daar ben ik dus over aan het nadenken. Wát mis ik nou zo aan dat kneuterige, best wel gestoorde en lang niet altijd meer even rechtvaardige en liberale land? Waarom verlang ik soms ineens zo intens terug naar Nederland?
Ik mis…
…mijn familie. Mijn geweldige ouders, mijn lieve grote zus, mijn supernichtjes… Ik zie mijn ouders gelukkig nog relatief vaak omdat ze nog steeds heel mobiel zijn en vaak naar hun eigen oostenrijkse stek gaan. Dan komen ze ook, als ’t ook maar enigszins gaat, hier langs. Maar mijn zus zie ik maar zó zelden dat ’t soms gewoon letterlijk pijn doet…
…m’n vrienden. De paar échte vriendinnen die me, ondanks het uit-het-oog-zijn, gebleven zijn maar ook de hele lieve nieuwe vrienden en vriendinnen die ik dankzij social media heb mogen leren kennen. Mensen van wie ik oprecht hou en die ik zó ontzettend graag vaker zou willen zien, gewoon even langs gaan, bakkie koffie doen, feesten, bijkletsen, knuffelen…
…de ongecompliceerdheid van de mensen, de doe-maar-normaal-mentaliteit, het live-and-let-live-gevoel. Het ongedwongene, het gewoon lekker jezelf mogen zijn zonder dat je er gelijk kritiek op krijgt…
…de diversiteit in het alledaagse leven. Zoveel mensen en kleuren, zoveel geloofsovertuigingen maar ook doodgewoon atheïsme, zoveel vrijheid in je principes en levensstijl. Geen haan die er naar kraait of jij nou gedoopt bent of niet, of jij ’s-avonds nog even met je vriendin in een lachstuip ligt op ’t terras (“ssssst zachtjes!!!”), of jij op zaterdagmiddag om 6 pm nog even je gras wilt maaien (“Wochenendruhe bitte!!”), of je toch echt liever ’s-avonds warm eet i.p.v. ’s-middags, of dat je op zondag lekker níet naar de kerk gaat. Dat je soms nét effe wat anders wilt doen dan die oh-zo brave en gehoorzame meute…
…betere, aangepaste scholing voor mij kinderen – er zou zoveel meer uit mijn twee bloedjes gehaald kunnen worden als ze in Nederland naar school zouden mogen. Nu moeten we het zelf maar doen, dat eruit halen…
…het heerlijke vlakke. Praktisch alles zonder auto kunnen, even snel je ijzeren peerd grijpen om naar de bakker te fietsen. Ver kunnen kijken zónder op ’n berg te moeten gaan staan…
…maar ook de echte peanutsdingen zoals fatsoenlijke hagelslag – liefst XXL – en ander zoet broodbeleg (nee geen pindakaas, blèh), schenkstroop, beschuiten met muisjes, echte hollandsche kaas en stroopwafels, zwarte thee met sinaasappelsmaak en drop, heerlijke chinees-indische maaltijdingredienten etc. Van die vanzelfsprekende dingen die je hier simpelweg niet kunt krijgen. Oh en een Albert-Heijn en een Hema. Die mis ik ook intens. (Lieve Appie en Hema, kunnen jullie alsje-alsje-ALSJEBLIEFT expanderen naar Oostenrijk? Echt, jullie zullen een gat in de markt vullen hier, wat ik je brom!! In ieder geval dat gat dat ik hier gevonden heb).
Maar dat laatste is eigenlijk niet belangrijk. Ik heb genoeg “leveranciers” die voor mij op bestelling alles meenemen wat mijn hartje begeert. En als ik in Nederland ben geweest, zit de auto op de terugweg nokvol met Hollandsche import. Mijn kelder is een nederlands luilekkerland. Het gaat me hoofdzakelijk om al die dingen daarvóór… Als ik eenmaal weer in NL ben, wil ik niet meer weg… niet meer terug naar huis…mijn heerlijke nederlandgevoel niet weer hoeven missen…
Het liedje van Fluitsma en van Tijn uit 1996, over die – destijds – 15 miljoen mensen (Guus Meeuwis zong ’t daarna geloof ik ook nog?) treft mijn gevoel helemaal. Totaal. Dát is wat ik mis. Dát gevoel… Stom hè…
http://www.youtube.com/watch?v=h8b_et-rfyM
Ik weet best wel dat ook in Nederland lang niet alles goed is. Dat het gras daar ook niet groener is.  Dat er heel veel dingen zelfs vét mis zijn. Maar dat zijn niet de dingen die ík mis 😉
Van mijn lieve twittervriendin Krissie kreeg ik een link in reply van een soort moderne versie van “15 miljoen mensen”:
Lange Frans & Baas B – Het land van…
http://www.youtube.com/watch?v=s0MzFyBGnec
Duidelijk minder lyrisch en positief maar nog altijd precies mijn gevoel over Nederland.
En ik mis het zo…
Heimwee dus.
Naar mijn “Motherland”

Motherland
Cradle me
Close my eyes
Lullaby me to sleep
Keep me safe
Lie with me
Stay beside me
Don’t go, don’t you go…
(Nathalie Merchant)

Oh, how I wish…
how I wish I was there…