’t-Is en blijft een raar iets. Die social media. Ik besteed er zelf relatief veel tijd aan.  Ik wil het in geen geval “tijd verspillen” noemen, want dat is het in mijn ogen niet. De tijd die ik er mee doorbreng, is waardevol voor mij. Mijn wereld is er zoveel groter door geworden. Ja gróter. Niet kleiner. Zoveel rijker ook. Zoveel mensen die ik echt enorm waardeer. Mensen die ik inmiddels al in het echt heb leren kennen en die ik in mijn hart heb gesloten. Mensen die ik al van vroeger kende, uit het zicht verdwenen en die ik decennia later weer terug heb gevonden. Alleen daarvoor ben ik al zó ontzettend dankbaar. Mensen die ik nog niet eens in real life heb ontmoet maar waar ik al lange, intensieve, fijne gesprekken mee heb mogen voeren en die ik heel graag eens zou ontmoeten. En mensen die mijn onnederlandse leven hier weer zoveel nederlandser maken. Mensen. Fijne mensen.
Heerlijk, al die gesprekken over al die verschillende onderwerpen en thematiek
Heerlijk, al die zo grondverschillende, mooie personen met allemaal hun eigen input en mening
Zo fijn om al die lieve mensen die fysiek zo ver weg zijn, toch  zó dichtbij te hebben
Heerlijk, zoveel meer kleur in die grijze dagelijkse sleur
Heerlijk, gewoon om knuffels vragen en ze ook kríjgen als je ze nodig hebt
Zo fijn om dat saamhorigheidsgevoel op bepaalde momenten zo goed te kunnen voelen
Heerlijk, dat soms intens blije gevoel dat ik ervan krijg
Heerlijk, die mogelijkheid om tenminste je geschreven nederlands toch nog een beetje bij te houden
Zo fijn om die paar rotte eieren met één click compleet uit je blikveld te kunnen bannen
En als ik dat heerlijke en fijne eens even niet zo erg voel, klap ik gewoon m’n laptop dicht en ga wat anders doen. Ik ben momenteel wel even duidelijk minder aanwezig. Dat komt doordat ik even tijd voor andere dingen nodig heb. Tijd om fysiek eens écht beter te worden, tijd voor en met de kinderen, tijd voor schilderen en muziek, tijd voor het meer dan hoognodige relatie-onderhoud, tijd voor de mijn directe omgeving. Ik noem het niet mijn “real life”. Veel dingen die in virtuele omgeving ontstaan zijn, zijn inmiddels al lang met mijn real life samengesmolten.  Gelukkig is het online-gebeuren geduldig. De social media blijven wel. Ben je er niet, is dat OK. Ben je weer terug, is dat ook helemaal prima. Voor mij is het waardevol. Deze contacten zijn belangrijk voor mij. Een kleine groep mensen zit inmiddels zelfs heel vast verankerd in mijn hart, die wil ik nevernooit meer missen. Ja ik mís ze, dat wel. Maar ze blijven. Speciaal. Onvoorwaardelijk. Je zou ’t bijna groepstherapie noemen 😉
En dan zijn er nog de blogs. De blogs van anderen die ik zo graag lees. Ze staan in mijn blogroll. De blogs die ik ’t liefst állemaal zou lezen omdat ze het stuk voor stuk meer dan waard zijn. Helaas mis ik daarvoor de tijd, maar ik lees echt zoveel mogelijk. Hele blogconversaties vallen er soms zelfs te volgen, fascinerend. Just So You Know (Miss Mar), lieve vriendin vol leven en liefde, een waar dicht- en zangtalent. EnvyLOU (de allerállerALLERliefste Lou van de wereld!!), die zo intens schrijft, zo levendig maar ook zo pijnlijk heen en weer geslingerd. SW-driver (Gert) die zijn gedachten zo goed en zo onvoorwaardelijk onder woorden weet te brengen. April71 (Hella) en Just Me (Heidy), mijn lieve vriendinnen die al hun gevoel in hun mooie blogs stoppen en altijd met je mee huilen en lachen. TrueColors (Spettertje!!), die de prachtigste gedichten schrijft. Van Draeckensteijn, mijn eigen, allesaanvoelende en oh-zo-speciale draak. Goshmir, mijn culinaire rots in de wordpress-branding ;-). Futslung, de teddybeer van de ware woorden. Monvivre (Page8), in wiens woorden ik zóveel herkenning vind. Saskia, zo’n mooi mens met fotografisch talent. Marcel (Mars), de eeuwige strijder. Enzovoort. Enzovoort. Enzovoort. Ik zag zelfs gisteren dat ik één hele belangrijke nog niet eens in m’n blogroll had. Poezenbeest, recht voor z’n raap, m’n meerdanveelsnappende kasteelkater.
Speciale mensen, speciale woorden, speciale blogs.
En mijn blogroll gaat nog veel langer worden, ik weet nu al wie er nog meer bij moet.
Allemaal verrijkingen van mijn leven.
Ben er blij mee.
En schat ’t op waarde.
Dank jullie wel.
Lang leve SocMed.