not in paradise.
om half zes wakker worden met steeds weer dezelfde piepende oren, een slikinvalide keel en nog maar één magertjes werkend neusgat. Ogen stijf dicht houden in de hoop weer in slaap te vallen. Om half 10 uit bed gekropen. Auwa.
Mén! Ik dacht dat ’t over was. Anderhalve week malaise en misère is echt wel genoeg hoor. Waarom houdt ’t niet gewoon op?? Ach soit. Ik heb advils. Tof spulletje. Twee in de mik en je voelt je tien keer beter. Twee ontbijteieren naar binnen gewerkt, kop koffie erachteraan.
“Wat een ZOOI is het hier in de kamer!! En daar moeten straks nog alle aanwinsten van kerst bij?? Past voor geen meter. Opruimen die zooi, anders donder ik alles in de kliko”. Letterlijk dus. Ja klopt. Ik moet weer ongesteld worden. Maar dan nog.
De kinderen jammeren: “we willen wel opruimen, maar alles is vol!!” Tjeeeee. Luxeprobleem. Geen probleem.
“OK, bij deze gaan we slaapkamers opruimen. daar is plek zat alleen zit die plek nog volgestampt met babyprut en ouwe meuk”. En stof. Maar da’s mijn pakkie an.
Van half 11 tot half 2 ploegendienst. Ik hielp solidarisch mee met de stofzuiger (en zoog alles op wat ik en passant nog weg kan krijgen).  3 dozen vol pruttel (ik mag ’t geen pruttel noemen van zoon, maar het blijft pruttel) uitgemest. 1 doos daarvan gaat naar zolder (Zoon riep heel verbouwereerd: “Maar dát wil ik nog houden voor mijn kinderen hoor!!!” OK. dat is een goed argument).  De rest naar het Altstofsammelzentrum (ehhh, een ánder ASZ dan waar ik laatst was, ja. De frequente lezer weet wat ik bedoel).  Kleren uitgemest. Bérgen stof op doen waaien. Nog grotere bergen stof in de daarvoor bestemde zuiger weten te krijgen. De kinderkamers zagen er weer tiptop uit (en dat duurt vást nog minstens tot morgen. *verheug!!*).
Daarna ben ik gecrasht. Met kippensoep op de bank en weer naar bed. Eigenlijk had ik vanavond uitgemoeten. Naar de film en stappen met een hele hoop buren (de buurt is onze vriendenkring, even ter verduidelijking. Erg aangenaam trouwens).  Daar ben ik normaalgesproken gelijk (metéén) voor te porren. Gezellig. Leuk. Altijd zin in. Maar vandaag niet… Ik voelde me kloten. Om ’t maar even duidelijk te zeggen.
Dus situatie nu: Man is stappen met de buren. Ik heb de kinderen in hun schone kamertjes in hun schone bedjes gevleid. En zit nu met een (tweede) glaasje wijn en een klein zakje peperchips een DVD te kijken. Remember Me met o.a. Robert Pattinson en Pierce Brosnan. Twee mannen die ik absoluut weet te waarderen. Robert nog ’t meest, moet ik toegeven. En daarna ga ik weer crashen in da bed.
Komt goed. Ooit. Ergens zal ik ook dit virus de kop in weten te douwen. Tot die tijd hou ik het wel vol met wijn en Robert. En SocMed. Social Medicine 😉
C ya. soon.
(PS: deze keer post ik mijn blog zonder nalezen. Gewoon zo. In 1 flow neergetypt, niet meer teruglezen. Hopsakee. Gaan met die banaan. Please excuse any mistakes).