Vandaag gaan we naar oma.
Naar mijn schoonmoeder.
Sinds bijna een jaar is oma nu alleen.
Opa is vorig jaar na de kerst redelijk plotseling gestorven.
Oma heeft ’t nog steeds moeilijk.
Meestal gaat ’t goed, ze heeft wel meer rust nu.
Maar ze heeft ook niemand meer om tegen te foeteren.
Niemand die dan wat terugmoppert.
Niemand waarmee ze haar avondappeltjes kan schillen.
Niemand die haar helpt, de planten water te geven of de kippen te voeren.
Niemand naast haar aan ’t zuurstofapparaat in dat reusachtige bed.
Niemand die over de afstandsbediening regeert.
Niemand om samen mee over de buren te roddelen.
Niemand om het oneens mee te zijn.
Niemand meer om het eens mee te zijn…
Vandaag gaan we naar oma en blijven we daar slapen.
Voor het eerst weer, sinds lange, lange tijd.
Een knalhard rotbed en een kapotte rug.
Maar oma is zó blij.
Zo blij met ons als eitjes bij het ontbijt.
Daar doe je het voor.
Tot zometeen, Mutti! We komen eraan!