Elke woensdagavond is het dolle pret. Dan ga ik naar de gym. “Frauenturnen” heet dat hier. Nu hoor ik jullie denken: “ocherm, nou dat zal wat wezen, theemutsengym…” Maar het is – al naar gelang je eigen inzet – écht wel zweten hoor, zelfs voor de sportievelingen onder ons. Lachwekkend is ’t ook, moet ik toegeven. Ik denk dat het feit, dat we hier toch “op ’t land” wonen, daar ook best veel mee te maken heeft. Deze gym is het enige sportieve aanbod in de wijde omtrek (afgezien van voetbal, maar in ’t dameselftal is de oudste dame ca. 18 jaar en ergens vrees ik, dat ik daar toch niet meer helemaal tussen pas :-S).
Het begint in de kleedkamer. Iedereen komt steevast een stief kwartier te vroeg omdat er nog vanalles uitgewisseld moet worden: kerstkoekjesrecepten, een kist appels, geld voor de spaarvereniging, 3 kilo lamsvlees en natuurlijk de laatste dorpsroddels. Daarna is ’t letterlijk: alle ballen verzamelen aangezien je de meeste dames toch wel onder de noemer “middelbare boerin met fatsoenlijke voorbouw” kunt scharen. De gemiddelde leeftijd is ca. 40 jaar denk ik, dus daar pas ik meer dan fantastisch tussen. Maar: de jongste is een jaar of 17 (vermoed ik) en de oudste is 64. Een zeer aangename spreiding dus. Oh, en we hebben zelfs een man!! Ja echt! Eéntje! Een hele moedige, in mijn ogen: het maakt hem geen bal uit of hij in zijn eentje tussen de vrouwen bij het “Frauenturnen” staat te hopsen: hij vindt ’t gewoon leuk (en lekker waarschijnlijk ook, maar dat heb ik nog niet aan nader onderzoek onderworpen. Hij heeft in ieder geval zijn eigen kleedkamer. Dat dan wel weer…)
En daar sta je dan, met zijn ca. 45-en in de schoolgymzaal, met spanning af te wachten tot Lisi, onze gymjuf, haar microfoon aan haar broek heeft geknupt en ons tot de orde roept. Iedereen heeft min of meer z’n vaste plek in die gymzaal. Ik sta altijd helemaal rechts, bijna in ’t voetbaldoel (#voetbalfaninwording hè ;-)) Al dan niet met step (in ons geval een landelijk aandoend, zelfgeknutseld 15cm hoog houten bankje met anti-slip-strips onder de dwarsbalkjes) staan wij in de startpositie. Zonder step heet ’t heel modern aerobics. De jongeren onder ons staan al wat te rekken en – balloos – te dribbelen, de ouweren staan nog te ouwehoeren. (wij staan al dribbelend te ouwehoeren. Dat wordt dan midlife crisis genoemd).
Aerobics of steps, maakt niet uit, zo’n 50 minuten rondhobbelen resp. ritmisch-plankje-op-en-af-stappen is best pittig. De dames die wat minder in vorm zijn, springen niet zo hard en dat is gezien de voorbouw-zonder-sportBH voor de meesten ook echt beter. Zo hier en daar loopt ’n enkeling na 5 minuten al naar de drankfles, waar vanzelfsprekend water in hoort te zitten. Maar niet alles wat eruit ziet als water, is dat ook. De dames, die hun flesje thuis al gevuld hebben, zijn altijd bij voorbaat verdacht. En schnaps brouwen is sowieso nationale volkssport nummer één (daarna komt skieën). Ik wil niet weten hoeveel tupperware-sportflessen hier al mishandeld zijn. Je gaat er wel wat harder van stuiteren natuurlijk: doping voor de alpenvrouwe.
De laatste 20 minuten zijn voor de BBP. Bauch, Beine, Po. Meestal blijft ’t bij de eerste B. Minstens een kwart van de dames is na 10 minuten steunend en zuchtend op de rug liggen echt  he-le-maal aan de latten (goh, waar ken ik dát nou van…) en wacht enkel nog met smart op de ontspanningsfase. Als ook dat afgelopen is, schudden de nog-niet-ingedommelde alpenvrouwen hun lotgenoten wakker en gaan we weer over op de belangrijkere dingen van de trainingsavond. In de kleedkamer. En soms ook bij een glas wijn in ’t café naast de school.
Ach, je moet wat doen voor de lokale integratie hè…