(deze blog kan door niet-twitteraars resp. door  mij-niet-volgende-twitteraars met een gerust hart overgeslagen worden!)
Ik moet éven wat kwijt.
Ik ben gek op twitter.
Ik heb met opzet het aantal tweets dat ik de ruimte in slinger, al heel sterk geminderd omdat ik toch echt heel bewust ook nog andere dingen in mijn leven wil doen, maar ik blíjf gek op twitter.
Al die verschillende mensen die gewoon lekker met elkaar aan ’t kletsen zijn (o.h.a. ook heel aardig en geweldloos 🙂 en die paar uienvreters en azijnpissers die ik niet aardig vind tweeten, mieter ik er sowieso incl. vette block weer uit), mensen die veel liefde en ook leed delen, die elkaar steunen en knuffelen, die grappige dingen vertellen en soms ook gebalde kracht en medeleven tonen. Overdag twitter ik inmiddels veel minder (soms ff snel tussendoor iets) maar ‘s-avonds zit ik vaak met laptop op schoot, glas wijn (of beker koffie) naast me, leuke film kijkend te SMen (socialmediaen. nieuw werkwoord. schrijf maar op, Dikke!). En heel vaak voel ik me door bepaalde tweets, bepaalde conversaties, gemeenschappelijke lol, knuffels en opmerkingen gewoon happy. Happy omdat ik zóveel interessante, grappige, fijne mensen zó dicht bij, zó binnen typbereik heb.
Maar. Er is een grote maar. Inmiddels volg ik toch al ruim duizend mensen. Real people. Nauwelijks bedrijven (of ik moet de persoon erachter kennen), haast geen nieuwsdiensten, geen commerciële prut, geen terugvolgdingesen. Gewoon mensen.  En de meesten van die duizend zou ik veel, véél vaker willen antwoorden of spreken. Ik zie soms ineens tweeps voorbij komen waarvan ik denk: “sjee, daar had ik een paar maand geleden heel intensief contact me, zulke fijne mensen en nu spreek ik ze nauwelijks meer…” Dat vind ik echt heel erg jammer. Ik krijg ook wel ‘ns opmerkingen waarom ik niet (meer) op tweets reageer, waarom ik die of diegene nou net níet goeienacht of goeiemorgen heb gewenst.  Wel, dat gaat zo: ik open twitter, gil een goeiemorgen de TL in en kijk mentions. Die beantwoord ik (praktisch altijd).  Dan kijk ik – als ik de tijd heb ‘s-ochtends – naar m’n TL en geheel at random reageer ik hier en daar op tweets. Dat is echt een adhoc-gebeuren: ik zie ’n tweet van iemand en antwoord juste-au-moment. De tweets van al die mensen die 15 minuten geleden iets zeiden, zie ik al niet meer, laat staan die van een uur geleden. Het is dus echt een toevalsgebeuren geworden en dat bevalt me eigenlijk helemaal niet. Maar mensen ontvolgen puur om m’n TL overzichtelijker te maken, nee dat ga ik toch ook niet doen.
Dus bij deze wil ik toch even zeggen: als ik niet op tweets reageer, is dat niet omdat ik die bewust negeer. Dat is puur omdat ik ze gewoon niet zie. En als ik toevallig wél reageer, is dat omdat die tweet toevallig daar was, op het juiste moment op de juiste plaats 🙂 (of omdat je me mentioned ;-)). Ik zou graag een betere volger willen zijn, maar uit tijds- en persoonlijke overwegingen zit dat er niet meer in.
Neemt niet weg dat ik jullie waardeer, níet negeer en heel blij met jullie ben.
Please remember that.
(is een wat rare blog dit, maar ik moest ’t effe kwijt)