Dat liedje moet ik o.a. zingen tegen ’t eind van de maand. Niet dat ik dat nou zo graag wil, maar mijn zanglerares heeft ’t uitgezocht, dus dat gebeurt. Samen met nog een dream-liedje van Jason Donovan (en Seven Years van Natalie Merchant en The Rose van Bette Midler, maar die liedjes hebben nou niet bepaald veel met dromen te maken). Maar elke keer als ik dat zing, denk ik weer aan de enige droom die mij sinds mijn kindheid bijgebleven is.
Toen ik een jaar of 9 was, heb ik een hele rare, indrukwekkende droom gehad. Een behoorlijke nachtmerrie eigenlijk. Ik ben er nooit achter gekomen waarom ik dat gedroomd heb of wat ’t zou kunnen betekenen. Niet dat ik nou geloof dat dromen iets betekenen, volgens mij blijven ’t simpelweg rare nachtelijke verwerkingstics ter ontlading van het brein. Maar toch…
Ik was met mijn zus, een vriendje en 2 vriendinnetjes uitgenodigd om een “indoor korenveld” te bezichtigen. Een heel speciaal ‘project’ van een groep mensen die het beste met de aarde voor zou hebben. Binnen in een enorme hal was dat graanveld. Perfecte plantjes op een zee van bruinbeige gevlekt tapijt. Alleen kinderen mochten het veld bezichtigen, voor volwassenen was het verboden. Wij moesten nog weer naar buiten want er was een andere groep kinderen die eerst nog door het veld mocht lopen. Ik sloop weg om te kijken wat deze kinderen deden en schrok toen ik zag, dat deze kinderen één voor één door het veld opgeslokt werden terwijl ze tussen de plantjes doorliepen. Dit was niet goed…
Ik rende snel weer naar zus en vrienden om ze op de een of andere manier te waarschuwen vooral niet tussen de plantjes door te lopen maar kreeg de boodschap er niet door omdat er een heel waakzame “cipier” bij ons groepje bleef. Onze bezichtigingsbeurt kwam en we werden aangemoedigd om vooral ook eens door het veld te lopen en de planten van dichtbij te kijken. Ik bleef aarzelend staan maar werd uiteindelijk in het veld geduwd. Ik liep uiteindelijk niet tussen de plantjes door maar trapte er bovenop en riep de anderen wanhopig toe, vooral OP de planten te gaan staan en niet ertussen. En toen vluchtte ik. Rennen. Geen idee waarheen, een hoop plantjes vertrappend die vervolgens gewoon weer terugveerden. Ik hoorde mijn zus en m’n vrienden één voor één gillend door het veld zakken maar keek niet om.
Op de één of andere manier kwam ik in de ruimte ónder het veld. Een ellendig grote zaal met enkel glazen kokers. In die kokers kinderen. Honderden kinderen. Bewusteloos maar rechtopstaand (want de kokers waren te smal om in elkaar te zakken) en met een slangetje uit hun hoofd naar boven waardoor hun bloed werd opgezogen. Die onschuldige tapijtgraanplanten boven hen groeiden op kinderbloed. Ik zag de anderen ook in de kokers, nog wakker maar al met een slangetje in hun hoofd, in paniek bonzend op de glazen kokerwanden.
Ik rende er dwars doorheen, door dat oerwoud van glazen kokers met stervende kinderen.
De obligatoire achtervolging begon.
Vluchten. Rennen. Huilen. Verstoppen.
Wanhopig verder rennen.
Wakker.
En daar zit je dan. Als 9-jarig kind met een bonzend hart. In je bed met je ogen nog nat van de in je droom gehuilde tranen. Ik heb hem nooit kunnen vergeten, deze droom. Zelfs na meer dan dertig jaar niet. Ik associeer mijn droom al wel sinds decennia met de film Soylent Green (google en huiver), geen idee waarom. Nou ja, wel een beetje een idee eigenlijk. Maar waarom mijn hersenen dit nodig hadden, beats me. Blijkbaar had ik iets heftigs te verwerken.
Dream dream dream…