als ik hier zo in mijn computerstoel (ja ik heb ’n computerstoel, een soort luie stoel met benen-op-salontafel-gooi-mogelijkheid en met heul brede armleuningen waar vanalles op ligt wat ik nog moet doen en waarvan ik nog niet weet waar ik het op ga bergen enzo) zit en even een rondblik waag door onze woonkamer, dan denk ik: “hmmm. misschien. heel misschien moet er iemand hier eens een keer een beetje opruimen.”
Op onze welgetelde 40m² (incl. keuken hè) liggen cq. staan onder andere volgende items:
– een stapel schone theedoeken en vaatdoeken (op de eettafel, dit vind ik eigenlijk wel acceptabel)
– een jackje van dochter (over de leuning van een eetkamerstoel. gaat ook nog)
– een eindelijk afgemaakte 3D-puzzel van zoon (op het keyboard)
– een nog lang niet afgemaakte 3D-puzzel van dochter (bovenop mijn 9120-stukjes-puzzel die nooit afgemaakt zal worden)
– een verlepte plant (maar ik heb nog een heel aantal niet verlepte – lang leve de kunstplanten!)
– vieze vaatdoeken (op de grond bij de deur)
– een nintendo DS (op de grond)
– een nintendo DSi (op de poef)
– een trui van dochter (naast de poef op de grond)
– een nintendo 3DS (op de bank)
– een heel ouwe laptop (op de bank)
– 2 afstandsbedieningen (op de bank, de overige 4 liggen keurig in de pruttelkist)
– telefoons (ik tel er minstens 4)
– koptelefoons (2)
– strijkwas (op de zitting van een eettafelstoel)
– nog te lezen dingen (op een andere eettafelstoel)
– mijn schilderspul en dat waar ik mee bezig ben (op de eettafel. iemand zóu er wat in kunnen herkennen…)
– een burcht van houten blokken (op de grond).
– een ninja-zwaard en een irritant kletsend Kiddy-Diaryding (ook op de poef)
– speelgoed, spelletjes, kapla en McDonaldsmeuk (overal)
– een crossmotor (in m’n boekenkast)
– CD’s, boeken, werkordners, cardreaders, schrijfboekjes, een bedrijfsjaarrekening, kussens, kleren, koffiekoppen, chocoladepapiertjes, nog meer werkspul, ………………………………………..???
Wat een puinzooi.
Het probleem is, ik ruim dit (bijna) dagelijks wél op (echt!!). Maar tegen de volgende avond ziet het er weer net zo uit. Dit is sissyphuswerk. Elke keer als ik denk “nu heb ik het éindelijk mooi aan kant” dondert de hele boel met vol geweld weer om mij heen neer.  En het erge is: ik ben medeschuldig…
Ik staak.
Dit is zinloos.
Ik heb een nieuwe roeping.
Ik word een messie.
Of ik blijf er eentje…

PS: ik was het stof nog vergeten…. (ook overal)