ik ben elke keer opnieuw ongelooflijk onder de indruk van wat mensen allemaal bloggen.
En vooral van hoe váák ze bloggen.
En ook van wát ze dan bloggen.
Wie naar mijn blogroll kijkt, ziet al dat ik gewoon niet kan kiezen. Ik vind ze allemaal geweldig, al die blogs en bloggers. De mooiste gedichten, soms wel 3 per dag. Verhalen, grappige beschrijvingen, gedeelde pijn, blogs die tot nadenken aanzetten. Zoveel inspiratie, zoveel “output”, zoveel mooie woorden, zoveel rake teksten, zoveel waarheden.
Ik ben een nogal losbollige blogger. Ik kan niet eens even lekker gaan zitten en een blog eruit persen. Kan het simpelweg niet. Ik moet iets hebben wat me inspireert, waar ik over nadenk, wat me op dat moment aan ’t hart gaat, wat ik vertellen wil. Zoiets als een sporadisch gebrek aan inspiratie bijvoorbeeld. Kan dus zijn dat ik dagenlang niks blog en dan ineens floepen er toch weer 2 achter elkaar uit. Maar dat ‘gebeurt’ mij: ik blog passief. Het welt vanzelf op, begint te borrelen en dan kook ik over. Gaat vanzelf. Maar zonder hittebron overkoken lukt me voor geen meter, hoe graag ik het ook zou willen. Een beetje als naar de WC moeten voor een grote boodschap. Dat doe je ook niet op commando, dat doe je als het dringend nodig is, als het eruit moet.
Há! Ik weet ’t nu!
Ik ben een blogpoeper!!
(nu nog een purgatieve oplossing vinden voor die inspiratieve obstipatie)