geen idee, werkelijk geen enkel
hoe ik deze blog zou kunnen betitelen
kan ik er niet toch nog een naam uitkietelen?
’t was immers een goede dag, ja toch wel…
vanwaar dan dat onbestendige gevoel
een soort doffe maagdruk van gemis
eigenlijk een eenzaamheidsbekentenis
zo piekeren en peinzen zonder doel…
plots mis ik dan toch dat warme contact
‘men’ heeft ineens elkaar, en ik de pech
die sommigen en anderen, zomaar weg!
afgeschermd in een low profile pact…
‘k-wou dat ik even ergens anders was
uit, weg, live pratend met een écht mens
‘normaal’ 1.0 contact zonder virtuele grens
niet beeldschermstarend over een leeg wijnglas…
je denkt ’t te hebben, een diepgaand ‘iets’
dat gewonnen gevoel van verbondenheid
herkenning, warmte en genegenheid
en – sláp in the face – blijkt ’t dan toch niets…
diegenen van wie ik het zo graag zou willen
juist díegenen, die zien het zó niet!
gaan volledig op in eigen vreugde en verdriet
voelen en merken niet meer dat ik hard wil gillen…
soms ben ik de gezapigheid hier zo zat
wil ik.. ik wil…, ach ik heb niks te willen
moet zélf die honger naar warmte maar stillen
en leg ‘m stiekem weer een beetje lager, die lat…
hé, een goeie titel zou dat zijn, die lagere lat
ik geef me nu toch maar langzaam gewonnen
denk niet meer diep  na over “zo geronnen”
dag lieverds, ik ben ’t effe zat…

Welterusten allemaal. Fijn weekend gewenst.