Verbolgenheid. Dat voelde ze. Gewoon even dag zeggen. Kan toch niet zo moeilijk zijn? Je hebt een normaal, leuk gesprek met iemand maar terwijl jij nog zo ongeveer midden in je zin bent, draait die ander zich ineens om en loopt weg. Dat is toch ronduit onbeschoft? Zo voelde ze het in ieder geval. Het was dat die persoon nét niet nog even snel “ach, fuck you!” over z’n schouder riep. Of zoiets als midden in een gezellig telefoongesprek onderbroken worden in de zin van “joh, ik heb nu éffe geen zin meer in jou hoor, ajuus” en bám, de hoorn wordt op de haak gekletterd (als telefoons tegenwoordig nog een hoorn of zoiets als een haak zouden hebben).
Nou ja.
Dan niet.
Ook best.
Iedereen z’n eigen prioriteiten. In een kort berichtje schreef ze, wat ze er nou echt van vond. Niet op haar gebruikelijke sarcastisch manier, dat had toch geen zin. Ook niet verdrietig, dat dekte de lading namelijk niet. Verdrietig was ze niet. Gewoon een klein beetje verbolgen. Om weer eens te merken dat alles en iedereen een grotere plaats innam dan zij. Om te voelen dat alles belangrijker was dan zij. En vooral omdat ze zichzelf over zoiets daadwerkelijk ‘verbolgen’ voelde. What the… waarom zou ze? Nergens voor nodig.
Ze hoopte wat voor hem. Dat deed ze echt. Eerlijk en oprecht. En vervolgens liet ze het onverzonden berichtje voor wat het was:  een onverzonden berichtje. Als het haar in werkelijkheid niks uitmaakte, waarom zou ze het dan nog versturen?
Ctrl-A.
Del.
Klaar.
Helaas
is dit
geen
autobiografische
blog….