Als je ziek bent, heb je over het algemeen geen zin in eten.
Bij een normaal mens is dat tenminste zo.
Ik heb altijd al geweten dat ik niet normaal ben want juist als ik ziek ben, vreet ik alles op wat los en vast zit.
Dat doe ik in het dagelijkse leven natuurlijk ook, maar als ik ziek ben, is dat nog een stapje erger.
Ik eet me er zogezegd doorheen.
Dat is heel erg balen, want ziek zijn is nou juist zo’n geweldig iets om af te vallen.
Voor een normaal mens tenminste.
Het voordeel is, dat ik in mijn ziekzijnfases niet echt in staat ben om boodschappen te doen. Dat betekent dat ik mijn medicinale etenswaar moet zoeken in de voorraden die ik in huis heb. Die zijn weliswaar zo geconcipeerd dat ons gezin minstens 5 weken zonder een stap buiten de deur zou kunnen overleven, maar het levert toch nog wel eens wat leuke etenscombinaties op. Sommige zeer succesvol, sommige wat minder. Bij de laatste categorie kan ik dan wel ‘ns de pech hebben dat het er weer uit komt. Zoals vanochtend. Gekookte eieren met valentijnschocolade bleken dus duidelijk géén goeie combinatie. Een stuk belegen kaas met aardbeienjam is daarentegen wel weer erg lekker en gezien mijn ziektebeeld ook erg verantwoord. Een boterham met pindakaas met sambal smaakt mij normaalgesproken wel, maar momenteel moet ik daar weer juist niet aan denken (vooral aan de pindakaas niet, dan nog liever pure sambal). Maar nutella-uit-de-pot (zonder eieren welteverstaan) is echt pure weldaad voor mijn zieke geest in een ziek lichaam. Net als overgebleven spaghetti met kaneel en bruine suiker. Jummie. Kaas-spek-pannenkoeken met veel stroop. Eigenlijk niet echt abnormaal, geloof ik. Een krentenbol met appelstroop en leverworst. Knoflookcrackers met zeezoutboter en tuinkers. Enzo.
Waarom? Geen idee. Ik vrees dat ik in tijden van ziekte hormoneel van slag ben ofzo. Nog erger dan gewoonlijk. Alhoewel, koffie kan ik zelfs doodziek te allen tijde drinken en dat kon ik tijdens mijn zwangerschappen dus echt niet, alleen van de geur ging ik al spontaan over mijn nek. Maar ik ben niet zwanger dus vandaag maar ‘ns even een voet buiten gezet, met een dikke deken om op de houten stoel naast onze zelfgefabriceerde maar al lichtelijk dooiende ijsbaan in ’t zonnetje, grote kop koffie mee. De kinderen zwieren in ’t rond. Ik zit. Zoon bekogelt dochter met ijsbrokken. Dochter schaatst weg, voor mij langs. Zoon mikt de volgende ijsbal en die treft natúúrlijk mij. Hoe kan ’t ook anders. Dat was ’t dan weer voor vandaag. Conclusie 1: zoon kan NIET mikken. Conclusie 2: ijskoffie behoort NIET tot mijn ziekelijke favorieten. Ik druip letterlijk en mokkend af naar binnen. Daar waar ik blijkbaar thuis hoor.