Vandaag was het zover.
Ik kon het niet meer aanzien.
Het was te vreselijk voor woorden.
Óveral lag het.
Stof. Kruimels.
Snotteballetjes.
Afgekauwde nagels.
Vetlaagjes.
Pruttel. Viezigheid.
Nog meer stof.
Nee, eigenlijk wil je ’t niet weten.
Ik ben duidelijk enkel maar een ‘vrouw’. In ieder geval ben ik géén HUISvrouw. Of hooguit een hele, héle slechte.
Wat een teringbende. Het duurt een hele tijd, maar dan knapt er iets en dan moet het gebeuren.
En dat…
…was vandaag.
Nu wil het lot dat ik deze neigingen elke maand rond dezelfde tijd krijg. Voor onze huishouding zou het – theoretisch gezien – echt veel beter zijn als mijn baarmoederslijmvlies minstens om de 2 weken geloosd zou worden. Maar dat is fysiek gezien niet haalbaar, en psychisch gezien is dat (vooral voor de overige gezinsleden) dan ook wel weer beter zo.
Maar ik ben dus de laksheid zelve als het om schoonmaken gaat. Ik maak iets schoon als ik vind dat ’t té goor is. Dan doe ik ’t ook ter plekke en meteen. Voor die tijd zeker niet. Maar voor het zover is, moet het wel écht smerig zijn. Ik heb dus geen systeem. Hoef ik ook niet, dit is systeem zat. Ramen lappen doe ik hooguit 1x per jaar (optimistisch geschat), strijken hooguit 1x per anderhalve maand (ik vouw ’t gewoon strak op als ’t uit de droger komt en m’n eigen kleding is sowieso al compleet strakgetrokken als ik het weer aantrek, geen kreukel meer te zien). Als er een ruit ergens té vies is door modderige kindervingers of een schijtlijster met diarree, maak ik het met glasschoonmaakspul en keukenrol weer tiptop en klaar is klara. Wassen doe ik als de manden té vol zijn. En schoonmaken doe ik dus als het té vies is.
Nadeel van dit non-systeem is, dat er bepaalde huisgebieden zijn, die maar uiterst zelden tot bijna nooit echt grondig gereinigd worden. Onder de banken bijvoorbeeld. Of onder de lage dressoirkast. De wat minder in het oog liggende delen van de keuken. Onder de bedden. etcetera etcetera. En dan komt ergens die drang. Misschien is het het langzaam naderende voorjaar (goh, het heeft net vandaag weer uitgebreid gesneeuwd, wat nou voorjaar). Of toch het feit dat beide kinderen last hebben van jeuk hahaha (ach, dat is weer sterk overdreven: het is maar één kind, niet allebei).
Anyway. Vanochtend had ik nog andere dringende bezigheden (sporten en koffiedrinken/ontbijten met vriendin in winkelcentrum, werkelijk heel erg dringend) maar vanmiddag was het dan zover. Om klokslag half 2 ging de vrouw van Josef Steen aan de poets. Rond een uur of 5 pauze: toen mocht ik van mezelf even avondeten koken en die bende weer opruimen. Natuurlijk daarna gelijk weer verder. Tot ca. 8pm heb ik schoongemaakt. Ik moet toegeven, ik ben onder de indruk van mezelf. De bovenverdieping en begane grond zijn nu weer bewoonbaar. De kelder doe ik morgenochtend nog. Ja, echt.
Mensen, er kan weer doorgeademd worden in dit huis!
YESSSS!! Ik kan het zelf nog steeds niet vatten.
Gewoon binnen blijven en toch kunnen ademen.
Eén ding is zeker: degene die in dit huis schoonmaakt, kan meer dan goed zien dat-ie wat gepresteerd heeft.
En diegene ben ik 😀
*trots is*
*diep inademt*
*lang uitademt*
*in slaap dondert*