Eten – een hot issue…
Dat ik een eetprobleem had en nog steeds overduidelijk heb, heb ik al eerder uit de doeken gedaan. Minder mij: dat wou ik zó graag en dat wil ik nog steeds. En ik faal ook steeds opnieuw. Maar wat ik juist probeerde te vermijden, lijkt nu toch te gebeuren: mijn gewichts- en eetmanie heeft invloed op het eetgedrag van mijn kinderen… Ik probeerde het er niet over te hebben. Ik bied mijn kinderen in het dagelijks leven gezond eten, veel fruit en groente, snoep uiteraard met mate (maximaal 1x per dag), chips eten ze nooit, chocolade zelden. Hooguit 4-5x per jaar naar de McD, verder geen fast food. Gezamenlijke maaltijden: ik kook altijd zelf. Maar toch…
Zoon (9) is altijd “stevig gebouwd” geweest. Maar sinds ca. een jaar is ook hij heel erg met eten bezig. Hij is inmiddels bijna panisch om dik te worden. In de hoogte geschoten en erg kieskeurig met eten zijn heeft ertoe geleid dat je nu zijn ribben kunt tellen, waar hij zelf soms schrikbarend vergenoegd naar kan kijken: hoe dunner hoe beter… Het liefst zou hij ook compleet vegetarisch eten. Daar heb ik op zich absoluut niks op tegen maar omdat het ijzer- en eiwitgebrek voor mijn gevoel toch echt nog te groot zou kunnen worden (hij eet namelijk ook geen alternatieven), meng ik wel stiekem vlees/eiwit/melkproducten door het eten zodat hij toch nog wát binnen krijgt. Hij lust veel dingen niet, laat zoetigheid meestal met grote overtuiging staan, drinkt steevast water i.p.v. limonade, vraagt aan tafel of die kip wel een fijn leven gehad heeft (oftewel: bio??) en ook al is het antwoord natuurlijk “ja”, laat hij de boel nog staan. Met andere woorden: hij lijkt op zijn vader (qua weinig eten dan: kieskeurig is z’n pa absoluut niet).
Dochter (6) is zomogelijk het tegenovergestelde. Eet alles. Is de hele dag op zoek naar eten en snoep. Heeft continue en altijd honger. ‘s-Ochtends bij het ontbijt vermeldt ze al wat ze bij de lunch wil eten (“Schnitzel!!”, “een ei!!”, “griesmeelpap!!” “pannenkoeken!!”). Haar bord gaat praktisch altijd schoon leeg. Een dag zonder toetje is geen dag en staat garant voor grote chagarijnigheid voor het naar bed gaan. Chocolade en zoetigheid moet ik verstoppen anders eet ze het in een verstolen moment allemaal op. Ze is de hele dag met eten bezig. Voor mijn gevoel eet ze zelfs uit verveling of omdat ze zich rot voelt. Of gewoon omdat het er staat.. Met andere woorden: ze lijkt verhipte veel op haar moeder…
Zoon is inmiddels ronduit dun, een slungelige skinny whimp, dochter heeft daarentegen al een behoorlijke buik, een rond koppie en meer dan stevige bovenbenen…
Maar jee, wat moet ik hier nu mee? Is dit nog normaal? Ik ben zelf zo deranged dat ik dat al niet meer kan beoordelen…
Kan ik dit zelf, met mijn eigen grofgestoorde verhouding tot voedsel, nog weer in het gareel krijgen?
Moet ik maar samen met ze naar een diëtiste? Gaat dit voorbij? Ik weet ’t niet…
Moeilijk…
Hoe is het mogelijk dat zoiets makkelijks als eten zo verschrikkelijk moeilijk kan zijn…
0 gedachten over “Eten – een hot issue…”
Tijd om zelf te weten wat zinvol is, en hoe met eten om te gaan – en daarmee dus wat je tegen je kinderen moet vertellen.
Als jij denkt dat dieeëten hongerlijden is dan heb je nog een hoop te leren – maar daar heb ik ook achter moeten komen. En nou klink ik misschien vervelend. Wil ik niet. Je mag me mailen als je het hele verhaal wilt.Ik help graag namelijk (en heb nu ietsje gedronken – rotdag gehad).
Lief van je 😉 En nee, je klinkt niet vervelend hoor :-). Maar helaas is het toch allemaal wat anders… ik weet wat zinvol is. ik weet hoe ik met eten om zou moeten gaan. ik weet wat ik mijn kinderen moet zeggen. maar dat helpt niet. heb je “Minder mij” gelezen? Daar staat o.a. in:
“Inmiddels ben ik oud en wijs genoeg om het ‘verstandig’ aan te pakken. Ik weet echt (écht!!) precies hoe het moet. Ik heb ook absoluut geen behoefte meer aan wat voor advies dan ook. Ik weet ‘t allemaal. Van LowCarb tot Logi, van HCG (:-() tot WeightWatchers. Ik ken het. Been there, done that.”
Ik wéét hoe het moet. Dat doet niks af aan het feit dat de stoornis zelf blijft, met al zijn eigen oorzaken. De één snijdt met een stanleymes figuurtjes in z’n arm, de ander ontwikkelt een haat-liefdesverhouding met eten. Ik denk absoluut niet dat diëten honger lijden is, ik ken de theorieën, ook de nieuwste… Ik zou zelfs een goede diëtiste kunnen zijn. Voor anderen dan. Voor mezelf blijkbaar niet… Ik heb inmiddels meer dan 30 jaar diëetverleden achter de rug :-S Toch blijf ik blijkbaar een slecht voorbeeld voor mijn kinderen want ja, ik ben nog steeds te dik. En ik wil niet dat zij met de problemen te kampen krijgen waar ik mee te kampen heb (gehad) door het te zwaar zijn… die angst geeft af, blijkbaar. Alleen werkt ’t averechts :-S of versterkt.
Ach, het is één van m’n zorgen. Wordt vervolgd….
(voor jou een dikke knuffel dan maar, vanwege rotdag… hopelijk morgen een tig keer betere dag!!!)
Ok, dan geen advies – die post die je noemde had ik inderdaad niet gelezen.
Wel een dingetje uit eigen ervaring: een te dikke moeder is geen slecht voorbeeld, niet over eetgewoontes praten en (in mijn geval) hele slechte eetgewoontes (wat betreft tussendoortjes) meekrijgen wel.
Een slecht voorbeeld ben je echt niet hoor!
Ja daar heb je helemaal gelijk in denk ik. Een dikke moeder is idd geen slecht voorbeeld, als ze maar wel op let wat er zoal naar binnen gaat. Dat doe ik ook wel geloof ik (nee dat weet ik wel zeker, ik moet oppassen dat ik er niet te krampachtig op let :-S). Ach, inmiddels weer vele inputs (en adviezen ;-)) verder. Er wordt aan gewerkt (en ik vooral ook weer aan mezelf in een poging verder te ‘normaliseren’). Bedankt voor jouw input, blij mee! (waar staat jouw inlognaam “centraaloplaadpunt” eigenlijk voor, ben ik nou de hele tijd al nieuwsgierig naar…) En hopelijk heb je vandaag wel een fijne dag!!
Het is de naam van mijn nieuwe huis (donderdag sleutel!). Centraal in Nederland. Mijn ouders hebben de term ‘Thuisfront’ al 😉
hahaha geweldig!! erg origineel en vreselijk toepasselijk 🙂 centraal oplaadpunt LOL. cool!
Het wordt echt mijn ‘Oplaadpunt’, inclusief schommel die ik ga ophangen in 1 van de kamers. Alle gekkigheid die ik kan verzinnen (en liefst zelf maken) komen er. Deze kleine meid vindt knutselen leuk! 😀
klinkt geweldig 🙂 ik wil eigenlijk wel een Python (als in de Efteling) in m’n woonkamer…
Een dietiste zou ik nog niet doen op deze leeftijd. Mijn zus werd door mijn moeder op haar 9e meegenomen naar een dietiste omdat mijn moeder bezorgd om haar was. Mijn zus heeft dat opgevat als dat ze niet goed genoeg was, niet mooi was als kind, en dat heeft haar jarenlang onzeker gemaakt over zichzelf. Mijn advies is: zo gezond mogelijk eten, haar een beetje in het gareel houden, en wellicht als ze de in de puberteit komt, schiet ze ineens de lucht in en blijkt ze een slanke den te worden.
Maar ik herken dat héél erg, die verhouding met eten. Ik denk ook de hele dag aan wat ik zal gaan eten, en daarna, en vanavond, en daar dan weer na…:- )
ja, zo zal het moeten. Nee een dietiste ga ik ook nog niet doen (als ik al ergens heen ga met haar, dan naar de KA om haar schildklier en evt. lichamelijke oorzaken even te laten checken), dat is echt nog te vroeg. Ik weet hoe die (geschreven) opmerking van de schoolarts van destijds mij beinvloed heeft. Het is een lang ontstaansproces waarin iedereen het beste met je voor heeft maar je uiteindelijk, door zovele externe én interne gebeurtenissen, toch een rare verhouding ontwikkelt. En qua herkenning en aan eten denken: ja. zo dus. haha!!
Mee naar een dietiste zou me inderdaad niks lijken, maar wel bespreekbaar maken. Vindt de dochter het bezwaarlijk dat ze wat steviger is? Waarom eet de zoon zoals hij doet? Wat zijn ideaal beelden voor ze?
Want waar ik achter ben: spieren trainen ‘vormt’ je lichaam, niet het verbranden van vet – dat maakt het ‘alleen maar’ dunner.
ze vindt ’t zelf soms wel bezwaarlijk ja, ze schaamt zich voor haar buik omdat andere kinderen haar er soms mee pesten (en daarmee wordt ook mijn verleden opgerakeld…). Dochter heeft nog redelijk veel beweging (3x op school, 1 uur streetdance), zoon nauwelijks (maar dat hangt weer met andere dingen samen…)
Ik ben in vele opzichten een naïeve meid (en zal dat altijd wel blijven), maar heb heel lang de link niet gezien tussen mijn eetpatroon en mijn omvang. Diep van binnen ben ik namelijk een echte sporter, maar dat werd niet echt gestimuleerd. Wat dat betreft had het thuis bij mij ook wel wat anders mogen gaan…
Moeilijk, want hoe ga je hiermee om inderdaad? Ik weet het niet maar ben het wel eens met de opmerking hier om je dochter nog niet naar een diëtist mee te nemen. Toen ik kind was, was ik zeker niet te dik. Toch maakte m’n broer er wel eens geintjes over en zeiden m’n ouders ook regelmatig dat ik op moest letten… Die opmerkingen draag je je hele leven mee. Als tiener een crashdieet gedaan terwijl ik achteraf vind dat het echt niet nodig was toen. Resultaat: 8 kilo eraf maar dit kwam er naderhand dubbel weer op… Ik vraag me nog regelmatig af wat er was gebeurd als die opmerkingen niet waren gemaakt…
X