Daar moet ik heen.
Drillen die hap.
Tot ik erbij neer val.
En als ik er dan bij neerval, heb ik ze ook niet meer nodig, die boots.
Waarschuwing vooraf: dit is een zinloos blog. Het gaat nergens over behalve over mijn kuitenfrustratie.
Zoals inmiddels de halve wereld nu wel weet heb ik mezelf nieuwe laarzen kado gedaan.
Namelijk deze laarzen
Ik vind ze Geweldig. Sexy. Hot. Cool. Ik heb ze extra een béétje te groot besteld in de hoop dat mijn kuiten, mijn aangeboren grootse, onverwoestbare, stramme kuiten, zich in deze konden voegen. Ik heb kuiten als een bootwerker. Ik eet er dan ook naar. Maar u moet weten: zelfs in mijn slankste fases (en die waren slank) kon ik geen normale laarzen aan.
Zo ook nu niet… Ja, ik krijg ze wel dicht hoor, maar dan een klein stukje verder naar beneden. Ze staan dus niet helemaal “strak” zeg maar. En dat moeten ze eigenlijk wel. Dat wil ik zo. Dat hoort zo.
Eerst maar ‘ns eigen pogingen tot oprekken: bloempotten op grootte gesorteert en steeds een grotere bloempot er in douwen. Maar van het ritsen-om-bloempotten-heen-dichtsjorren heb ik nu dus twee beurse wijsvingers en nog steeds geen grotere laarzen. 🙁 Dus vanmiddag een – m.b.v. google gevonden want zeer schaars geworden – schoenmaker opgezocht om te kijken of hij – het was een hij – mijn aanbeden laarzen nog een stukje uit het fatsoen kon trekken. Ach toe… een centimetertje of 1-2…
Meneer Schoenmaker keek bedenkelijk. “Krijg je ze dicht?”
“Ehhh, nou… als ik ze iets naar beneden dicht doe, wel. En dan sjor ik ze omhoog en dat gaat dan redelijk.”
“Hmmm. Even zien. Aantrekken graag.”
(En ik dacht: “jaja, hij wil mij gewoon in die laarzen zien” – maar goed, aangetrokken).
“Hmmm. Dat gaat moeilijk worden, mevrouwtje. Heeeeel moeilijk.”
Slik.
“Dat komt door dat stukje elastiek aan de bovenkant, dat rek ik dan kapot als ik te de boel ver rek”.
Aha, OK…
“Maar dat is ook niet het probleem, als de rits eenmaal dáár is, is ’t geen probleem meer.”
Oh, dat biedt dus perspectieven?
“Ik moet de boel een centimeter of 5 daar onder dat elastiek, daar bij die rand, oprekken. Want daar heeft de rits moeilijkheden met uw onderbenen. [tja, goh, wie niet…] En dat wordt lastig. Maar ik ga m’n best doen. Vrijdag zijn ze klaar. Maar ik heb er een hard hoofd in. Dag mevrouw.”
Snik. Ach. Shit. Kan mij ’t verdommen. Ik wil deze laarzen. Deze en geen andere. Ik wacht vrijdag af. En mocht het niet (helemaal) lukken, doe ik ze wel onder m’n spijkerbroek in plaats van broek erin (want broek erin is nog een cm extra hè). Een centimetertje meer van de schoenmaker (moet lukken) en een centimetertje minder van mij (dat kan wat jaartjes duren) en whoppa, ze passen.
Kampioen Wishfulthinking.
Ben ik.