Do not stand at my grave and weep,
I am not there, I do not sleep.
I am a thousand winds that blow.
I am the diamond glint on snow.
I am the sunlight on ripened grain.
I am the gentle autumn rain.
When you wake in the morning hush,
I am the swift, uplifting rush
Of quiet birds in circling flight.
I am the soft starlight at night.
Do not stand at my grave and cry.
I am not there, I did not die.
Mary Frye (1932)
___________________________________________
Dit gedicht werd voor Cis gepost op een ander geweldig sociaal medium (nee, niet twitter).
(Dank je, Femke)
Cis, die vandaag begraven werd.
In haar kleur: paars. Alles paars. Zelfs de kist.
Ik kon er niet bij zijn, Nederland is zo veel te ver weg…
Ik heb vandaag zelfs moeten (mogen) vieren.
Schoonmoeders 75e. Maar echt vieren was moeilijk.
Afwezig, met mijn gedachten ergens anders. Daar.
En nog weer ergens anders. Daar ook.
Oh en daar ook. Rondzwalkende gedachten.
Ik kan dat…
Wat een rare dag vandaag.
Ergens anders zijn dan waar je wil.
Iets vieren terwijl je rouwt.
Iets anders denken dan je voelt.
Ik proost op de kanjer van een vrouw die de wereld nu moet missen…
Ik proost op het feit dat het leven en de liefde toch doorgaat…
Proost Cis.
Op jou.
You did not die…