…Ma Bakithi Baba!
Oftewel:
Kijk volk, hier is uw leeuw!
Meer Zulu ken ik dan ook niet.
Vanavond ben ik met de kinderen naar een lokale uitvoering van de Lion King geweest. Aangezien het een uitvoering van de plaatselijke muziekschool was en ik de originele musical al gezien had, verwachtte ik er eigenlijk niet veel van. Een uurtje liedjes en wat samengeperste tekst, muziekschoolmuziek en het koor. Ik dacht dat ’t voor de kinderen wel aardig zou zijn en vanavond was de allerlaatste (extra) voorstelling dus om half 6 stonden we bij de kaartjesmadam: of er nog kaarten waren.
Nee sorry, uitverkocht. Net als de voorgaande 19 voorstellingen. Huhh?? Hmmm. Stelletje overenthousiaste ouders die hun kinderen daadwerkelijk 20 keer gaan bekijken… Zou ’t dan toch wat zijn? De juf van de kaarten zei dat we maar tot 18 uur moesten wachten, als er dan mensen waren die hun kaarten niet afgehaald hadden, konden we die plekken krijgen.
Zoon had al lang geen zin meer, wou naar huis (Nintendo, TV, bankhangen, ijs eten, zoals ’t een zondagavond betaamt). Dochter wilde wel wachten maar alleen als ze nu meteen een ijsje kreeg. Poeh! Probeer in een paarduuzendinwonerdurp in Oostenrijk maar ‘ns een ijsje te vinden op zondagavond. Maar goed, we hadden de tijd wel mooi met wandelen overbrugd en ik beloofde ze maar snel een ijsje zometeen thuiskomst: uit beleefdheid nog even bij de ticketlady navragen maar er zouden toch wel geen kaarten over zijn. Fout gedacht! Er waren nog 2 kaarten over. Geen probleem: ik zou ons pummelientje wel op schoot nemen (en hoefde dus ook niet voor haar te betalen, best fijn, bij die prijzen. En dat voor een muziekschoolmusical…).
Afijn. Zoon sjaggie want nog steeds nulkommanul zin. Fijn zo’n enthousiaste cultuurbarbaar. Dochter sjaggo want geen ijs. Ik zag mooi niks meer van alle sjagheid want het licht ging uit. En weer aan want het begon. Mén, had ik dat mooi even onderschat!! De zaal was niet groot maar wel bommetjevol. Achter de zaal zat, in een aparte ruimte, een compleet orkest met band en koor, echt gigantisch. We konden de musici en het koor op een fatsoenlijke videowand naast het podium prima zien. Het geluid was bombastisch. De voorstelling ook. De héle musical werd gespeeld, incl. álle tekst en songs. De zang was werkelijk ge-wél-dig. Hartstikke professioneel en ontzettend goed. Ik heb de kinderen dan ook niet meer gehoord: ze hebben duidelijk genoten (hoewel dochter aan ’t eind wel wat inkakte, het was tenslotte na half negenen en dat is voor onze 6-jarige toch best aan de tijd). Stiekem had ik zoooo graag meegewerkt aan deze musical, gewoon, in het koor meezingen o.i.d. maar helaas: zanglerares (die wel meezong) had er niet meer aan gedacht dat ik dat ook wel wilde en dacht dat ik sowieso niet kon. Man zei prompt daarop: “nou, dat  zal dan wel een subtiel teken van haar geweest zijn…” (grrrmpfff. ik durf nooit meer wat te zingen, wrijf het er nog maar even in.  En bedankt hè…)
Thuis kregen zoon en dochter dan uiteindelijk toch nog het lang beloofde ijsje (daar kon ik echt niet meer onderuit en het ijs had ik – gezien mijn vriezerdebakel van de afgelopen week en de antivries-climax van vandaag – toch maar niet bij de buurvrouw geparkeerd maar in m’n eigen kleine koelkastvriezer, leek me verstandiger). Na nog een minuutje of 20 neuriënde, bedlegerige Simba’s aangehoord te hebben, lagen ze dan toch redelijk snel allebei voor pampus. Morgen om kwart over 6 weer op, dat wordt wat… (not).
Mijn complimenten aan de muziekschool, aan alle musicalisten.
Niet veel verwacht en toch overdonderd. Geweldig goed gedaan!!