Op twitter struikelde ik vanochtend zomaar, per toeval, over een foto die geretweet werd.
Ik was er meteen compleet door gefascineerd.
Een foto, die zo ontzettend goed uitbeeldt, wat mij op ’t hart ligt.
Een prachtig iets, glanzend, rond, schitterend, zwevend, perfect.
Zo mooi.
Eén vinger, één prikkende, onvoorzichtige, uitdagende vinger.
Die wil weten wat er gebeurt als je er heel even aan komt.
En het perfecte spat uiteen…
Zo langzaam dat je de duizenden natte, glinsterende splinters kunt zien.
Zo plotseling dat je even met je ogen moet knipperen om te beseffen wat er gebeurde.
Zo snel dat je op het moment van uiteen spatten al niet eens meer weet, hóe perfect het eigenlijk was…
Die prikkende vinger hangt nog in de lucht.
Wijst na.
Kijk…
zó mooi was het…
ooit…