… dat je dan nog steeds, nee, toch wéér het gevoel hebt, alles fout gedaan te hebben.
… dat je altijd weer twijfelt aan hoe je de dingen aangepakt hebt (of juist niet…)
… dat je steeds opnieuw zoekt naar wat juist is en het maar niet kunt vinden.
… dat je jezelf nog steeds voor je kop slaat omdat je diezelfde kop niet gewoon dicht hebt kunnen houden.
… dat je dat filteren ondanks vlijtig oefenen toch echt nog steeds voor geen meter onder de (brokkelige) knie hebt.
… dat je nu zélf niet eens weet hoe te reageren op lieve berichten, terwijl je dat best wil.
… dat je de stress bij tijden letterlijk in je maag voelt beuken.
… dat je tegelijktertijd denkt: “wáár maak ik me nú weer druk om”…
… dat je steeds vaker een goeie plek op de muur zoekt om je hoofd tegen aan te boinken.
… dat je het ineens allemaal effe niet meer weet.
… dat je steeds vaker de neiging hebt om telefoon en laptop even fijn plat te stampen en in de prullenbak te proppen.
dat dus.
Hé!! Dat laatste zou ik eigenlijk zomaar echt ‘ns kunnen doen…
Maar hmmm. ’t-Is wel zonde van ’t geld, hè. En ik moet toch érgens m’n werk op doen. En ik wil wel graag online blijven schrijven. En dan ik kan geen WordFeud meer spelen of instagrammen. En dan kan ik de buuf niet meer opbellen voor ’n kop koffie (oh wacht, dat kan ik wel. Ik heb nog een vast net. En ik zou er ook gewoon heen kunnen lopen. (tjeee…. wat een optie…)). En dan kan ik niet meer chatten met m’n lieve grote zus en niet meer Whappen met de allerallerliefsten.
En… ach. Nee, da’s ook geen oplossing.
Ahhh soit!!
Dan doe ik gewoon maar dat waar ik wél goed in ben.
*boink*
*boink*
*boink*
*boink*
*boink*
*boink*
*boink*
*boi………….*
#plof
stress
less