Ze zit. Na een best gezellige avond thuisgekomen. Neergezegen in de zetel.
Ze kijkt naar een wit beeldscherm waar ze voor de tweehonderdzesentachtigste keer zo ontzettend graag in volle glorie neer zou willen zetten hoe ze zich voelt.
Het probleem is: ze heeft zelf geen flauw idee…
Ze sluit haar ogen en kijkt naar binnen.
Binnenin haar eigenste eigenheid.
“Hoe voel ik mij?”
En dan komt het besef.
Ze vóelt helemaal niet.
Niet meer.
Ze ervaart en interpreteert.
Ze denkt en analyseert.
Ze leest en crepeert.
Ze luistert en verkeert.
Ze smacht en begeert.
Ze volgt en blokkeert.
Ze vecht en blesseert.
Ze doet.
Ze maakt.
Ze wil.
Ze gaat.
maar door.
Maar het voelen is kapot.
Ineens voelt ze dan tóch nog iets.
Doodmoe.
Leeggezogen.
Op.
En zoekt wanhopig in de real-life kist met electropruttel naar haar eigen verloren gegane oplaadsnoertje.
Unplugged for life…