Daarnet heeft L. de update gedownload: haar eigen 2.7 versie. Een gouden draak maakte haar op de vernieuwde versie attent, gaf dé link en had  zelfs nog een aantal irritante bugs gefixed. Ze had zelf niet eens echt door dat het gewoon simpele softwarefouten waren… Maar ja, het is ook moeilijk om je eigen fouten op te speuren en te fixen hè. Daar heb je dus soms wel eens anderen voor nodig. Anderen die weten hoe jij werkt, die jouw source code kennen, die door je simpelweg te kénnen, je errors en bugs veel beter in de smiezen hebben…
Haar compiler is weliswaar ook niet translatiefoutloos, maar als de broncode nu eindelijk weer eens goed opgeschoond is, kan die er nog ook wel een tijdje mee door zodat ze weer naar behoren kan functioneren. De antenne zelf is gereset, de ruis is nog steeds flink hoog maar door de nieuwe instellingen verloopt de filtering van de essentie een stuk effectiever.
Als de perifere apps en de secundaire hardware nou ook nog eens goed met de core samen zouden werken, zou L. een bijna perfecte machine kunnen worden. Maar die hoop heeft ze zelf al opgegeven. En wat moet je überhaupt met een perfecte machine? Een leven zonder verrassingen is als Microsoft zonder bluescreens. Een venster zonder uitzicht. Af en toe heb je die adrenaline-kicks gewoon nodig. L. is vast al lang blij als de boel zonder fatale crashes zo’n 3 weken per maand door blijft lopen. Een automatische backup-functie op een externe harde schijf zorgt voor enige veiligheid m.b.t. de moeizaam opgeslagen data en leereffecten die L. in haar historie vergaard had.
De hormonele storingsmeldingen blijven echter wel nog steeds komen. Een uiterst moeilijk te achterhalen misser in de code; op de momenten dat je het ’t minst verwacht, springt de machinerie – ondanks maandelijkse herprogrammering – ineens toch weer op tilt. Dan zie je haar trillen met haar vingers, krampachtig over haar afgesleten toetsenbord maaiend…
*hard reset*
*reboot*
*_*